Hindistan’ın büyük Velilerinden Selim Fetihpuri hazretleri ”rahmetullahi aleyh“, bir gün şunu anlattı sevdiklerine:

Sahabeden biri, bir gün Peygamber efendimiz aleyhisselamın huzuruna gelip edeple arzetti:
- Ya Resulallah! Seni, malımdan ve canımdan çok seviyorum. Nurlu yüzünü görmek bu dünyada mümkün. Ama ahirette nasıl olacak? Çünkü sen orada Peygamberlerle birlikte olursun. Bizse aşağı derecelerde. Seni böyle kolay göremeyiz. İşte ben bunu düşünerek çok üzülüyorum.

Ve mahzun halde ayrıldı huzurdan.
O gidince, bir âyet-i kerime nazil oldu:

“Ey Habibim! Allah Resulüne tâbi olan kimseler, Cennette Peygamberler, sıddıklar ve şehidlerle beraber olacaktır”.

Fahr-i alem Efendimiz, derhal o sahabiyi çağırtıp kendisine okudular bu âyet-i kerimeyi.

Yüzü güldü mübarek sahabinin.
Ve sürurla ayrıldı bu defa.

Kişi, sevdiğiyle beraberdir

Yine bir gün Sevgili Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”, bir grup eshabıyle oturmuş sohbet ederken, eshabdan bir tanesi gözünü hiç ayırmıyordu Efendimizden.

Hayran hayran Ona bakıyordu hep.
Resulullah efendimiz bu hali fark edip sordular:

- Niçin hep bana bakıyorsun?

- Ya Resulallah! Anam babam yoluna feda olsun. Seni görmek, en büyük zevktir bizler için. Bugün bol bol göreyim ki, ahirette nasılsa göremeyeceğim. Çünkü sen Cennette Peygamberlerle olursun. Sana ulaşamayız orada.

Efendimiz aleyhisselam sevindirdi onu:
- Kişi, sevdiği ile beraberdir.

Ve ilave ettiler:
- Bu dünyada birbirini sevenler, Cennette de beraber olurlar.

Çok susadım

Bir gün de şunu anlattı cemaate:

Ebu Talip ile Sevgili Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”, birlikte bir sefere çıktılar bir gün.

Sıcak çölde hararet bastı ikisini de.

Ebu Talip;
- Çok susadım, dedi.

Efendimiz aleyhisselam deveden indi.
Ökçesiyle toprağa vurunca bir su fışkırdı oracıkta.
Hem de berrak, tatlı ve serin.

Çöl ortasında “ab-ı hayat”.
İçip kandı ikisi de.