Seyyid Fehim Arvasi hazretleri ”kuddise sirruh“, her sene, Müks’ten Van’a gelir, sohbetleriyle feyz saçardı Van halkına.

Her geldiğinde, kendisini çok seven Ahmet Bey’in evinde kalırdı.

Ahmet bey Hacca gitmişti o sene.
Buna rağmen onun evinde kaldı yine.

Yanında birkaç sevdikleri de vardı.
Bir gece yarısı, sevdiklerinden birini uyandırdı birden.
- Çabuk kalk! Uyandır herkesi!

O kişi uyanıp sordu hemen:
- Peki ama neden?
- Acele terk etmemiz lazım bu evi.

- Emriniz baş göz üstüne. Ama sabahı bekleseydik olmaz mıydı. Zira ayıp olur Ahmet beye karşı.
- Hayır hayır, hemen çıkmalıyız. Hem Ahmet beyin oğullarına da haber verin.

Sordu yine edeble:
- Peki çıkalım. Ama ne sebeple?
- Sonra söylerim.

O arada Ahmet beyin oğulları huzura gelip yalvardılar.
- Efendim, kusurumuz olduysa, affediniz. Bizi böyle terk edip gitmeyiniz. Babamız duyarsa yüreğine iner. Nasıl cevap veririz?

Buyurdu ki:
- Siz müsterih olun. Bize fazlası ile hizmette bulundunuz. Razıyım sizden. Ama şimdi acele gitmeliyiz bu evden.

Çaresiz boyun büktüler.
- Peki, nasıl emrederseniz.

Ve gece yarısı toparlanıp gittiler başka bir eve.

Ertesi gün oğlu Muhammed Emin sordu:
- Babacığım, hikmeti neydi ki apar topar çıktık evden. Ahmed Bey’in evlatları çok üzüldüler. Sabah çıksaydık olmaz mıydı?

- Olmazdı oğlum. Kimseye söyleme. Ahmet Bey, vefat etti bu gece.
- Vefat mı etti?

- Evet. Ev, "Yetim evi" olup, mirasçılara kaldı. Önceden, her eşyayı rahat rahat kullanıyor, istediğimizi alıp yiyorduk.

- Şimdi kullanamaz mıyız babacığım?

- Hayır. Çünkü Ahmet beyin her şeyi kullanmaya seve seve izin verdiğini biliyorduk. Şimdiyse, bütün bunlar mirasçıların oldu. Onların da kimler olduklarını bilmiyoruz. "Kul hakkı"ndan kaçınmak için acele çıktık.

Bir ay geçti aradan.
Hacılar, teker teker döndü Beytullahtan.

Herkes geldi.
"Ahmet Bey" gelmedi.

Onu tanıyanlar;
- O, bir gece, Mekke’de etti vefat, dediler.