Seyyid Taha-yı Hakkari hazretleri “kuddise sirruh“, talebeleriyle bizzat meşgul olurdu.

Her türlü dertlerine derman olurdu onların.

Bütün devlet ricali.
Hatta sultan.
Emrine muntazırdılar her an.

"İran şahı" bile, Onun büyüklüğünü anlayıp, Şemdinli yakınında, yüzkırkbeş pare köyü, Ona bağışlamıştı.

Bu haberi verdiler kendisine.
- “Elhamdülillah” deyip, şükretti Rabbine.

Yıllar geçti aradan.
İran şahı öldü.
Oğlu geçti yerine.

Ve o köylerin hepsini, geriye aldı yine.
Bunu da Seyyid Taha hazretlerine söylediler.

- "Elhamdülillah" deyip şükretti yine.

Yakınları;
- Efendim, dediler. Hikmeti ne ki, her iki halde de şükrettiniz?

Buyurdu ki.
- O köyleri verdikleri zaman kalbime baktım. Gördüm ki zerre kadar sevinç eseri yok. "Elhamdülillah" dedim. Aldıklarında da kalbime baktım yine. Gördüm ki üzüntü yok, hamdettim Rabbime.

Bu büyük Velinin çok kerametleri vardır.
Dilden dile dolaşır.

Biri şöyle:
Bir hırsız, geceleyin anbarına girdi bu zatın.
Baktı ki her taraf un dolu

Hemen bir çuvalı doldurup götürmek için davrandı.
Ama kaldıramadı.

Yarısını boşalttı yerine.
Kaldıramadı yine.

Biraz daha boşaltıp denedi.
Bir milim kıpırdatamadı.
Çok şaşırdı.

Zira dolu çuvalı kaldırıyordu önce.
Az daha boşaltıp denedi.
Oynatamadı yine yerinden.

Şaşkın halde düşünürken, o ara Seyyid Taha hazretleri anbara girdi birden.
- Kaldıramıyor musun? buyurdu.

Hırsız, şaşırdı ne diyeceğini.
Büyük Veli, çuvalı kaldırıp, koydu sırtına.

Buyurdu ki:
- Al git, şimdilik yeter bu sana. Bir daha ihtiyacın olursa bana gel, e mi?

Hırsız, tövbe edip bıraktı bu mesleği.