Siirt’te medfun bulunan Evliyadan Şeyh-ün-Neccar hazretleri “rahmetullahi aleyh“, bir gün tasavvufa girmek isteyen sevdiği bir gence;

- Evladım, her şeyden önce İslamiyet’i öğren, buyurdu. Kıyamet günü herkese İslamiyet’ten sorulacak, tasavvuftan sorulmayacaktır. Cennete girmek, Cehennemden kurtulmak da İslamiyet’e uymakla olur.

Şöyle devam etti:
- Bütün Peygamberler, herkesi İslamiyet’e çağırmıştır. Kurtuluş yolu İslamiyet’tir. O halde en kıymetli ibadet, insanlara yapılacak en büyük iyilik, dinimizin öğrenilmesine ve yapılmasına çalışmak ve İslamiyet’in bir emrini meydana çıkarmaktır oğlum.

Ve ekledi:
- Hele din düşmanlarının dine saldırarak, İslam kitaplarını yok ettikleri, Müslüman yavrularını aldattıkları bir yerde Allahü teâlânın emirlerinden bir tanesinin yapılmasına sebep olmak, binlerle altın lira sadaka vermekten daha sevaptır.

- Hikmeti ne efendim?
- Çünkü bu ufak iş, Peygamberlere uymak, onların tebliğ vazifesine ortak olmaktır.

- Ya sadaka vermek hocam?
- Sadaka vermek, hayrat, hasenat yapmak ise, herkese müyesser olabilir. Ayrıca İslamiyet’in meydana çıkmasına çalışmak, nefsin istemediği bir şeydir. Buna çalışan, nefsiyle cihad etmiş olur. Hayrat yapmak ise, nefsin hoşuna gidebilir.

- Parayı, İslamiyet’in öğrenilmesi için harcarsak efendim?
- Bu maksatla para sarf etmek, şüphesiz çok kıymetlidir. Bu niyetle az bir şey vermek, bu niyet olmadan sarf edilen milyonlardan aşağı değildir.

Bir kalbde iki sevgi

Talebeden biri sordu:
- Hocam geçen sohbette; "Bir kalbde iki sevgi olmaz" buyurmuştunuz. Bunu açıklar mısınız?

Buyurdu ki:
- Allah sevgisiyle, Nefsin sevgisi zıttır birbirlerine. İnsan kendini severse, Rabbini sevemez. Rabbini severse, kendini sevemez. Bir kalbde bu iki sevgi birlikte bulunamaz. Ya kendi sevgisi vardır, ya Allah sevgisi. Kendini beğenmemek, Allahü teâlânın büyük ihsanıdır ki, bu hale kavuşan, “Allah sevgisi”ne kavuşmuş demektir.