Bendeniz (Abdüllatif Uyan), üniversite yıllarında Kadıköy müftülüğünde çalışıyordum.
Seyyid Ahmet Mekki Efendi’nin “rahmetullahi aleyh“ yanında.

O, Kadıköy müftüsüydü.
Ben ise katip.

İkimiz de Fatih’te oturuyorduk.
Sabahları çoğu zaman Karaköy iskelesinde buluşur, birlikte giderdik müftülüğe. Dikkatimi çeken bir şey vardı o günlerde.

Bir dakikasını boş geçirmezdi.
Ya kendi bir şeyler okur veya birini okuturdu.

Müftülüğün bitişiğinde bir Kur’an kursu vardı o zaman.
Daha müftülüğe girmeden o kursa uğrar, bir talebenin kolundan tutup müftülüğe getirir ve okutmaya başlardı hemen.

Bana da öyle yapmıştı.
Daha önceki senelerde ziyaretine gitmiştim bir gün.
Kendisini ilk defa görüyordum.

Hâl hatır sorduktan sonra elime Osmanlıca bir kitap tutuşturup;
- Oku bakalım! ” demişti.

Okuyunca da çok memnun olmuş ve;
- Aferin, Osmanlıca okuyabiliyorsun, buyurmuştu.

Men hadime, hudime

Ahmet Mekki Efendi’den “rahmetullahi aleyh” ilk duyduğum arabi cümle neydi biliyor musunuz?
“Men hadime hudime”

Bu da ne diyeceksiniz.

Manasını ben de bilmiyordum o zamanlar.
Ama sonra öğrendim.
"Hizmet eden, hizmet görür" demekmiş.

Yani bir kimse, genç iken yaşlılara hizmet ederse, kendisi yaşlandığı zaman da, gençler ona hizmet eder, demekmiş.

Ondan duyduğum için çok tesir etmişti bana.

Yaşlılara hizmet etmeyi ganimet bildim.
Allah Ondan razı olsun.

Onun sözünün bereketiyle, anneme ve babama çok hizmet edip dualarını aldım elhamdülillah.

Babam, vefatına yakın bir gün bana baktı ve
- Oğlum, sen de evlatlarından gülesin! diye dua etti.

Çok sevinmiştim.
O zaman 84 yaşındaydı.

Hasta ve pir-i faniydi.
Hiç unutamıyorum.