Seyyid Ahmet Mekki Efendi “rahmetullahi aleyh“, haza Allah adamıydı.
Bu satırları yazan (Abdüllatif Uyan) iki sene kadar, bu alim zat ile Kadıköy müftülüğünde birlikte çalıştık.

O müftü idi, ben ise katip.
Bazen sevdiği imamların evlerine giderdik.

Kime ne zaman gideceğini üç gün evvelinden bana söyler ve
- Sakın kendisine söyleme, bilmesin! diye de tembih ederdi.

Ansızın giderdik.
Önce sebebini bilmiyordum.
Sonra öğrendim.

Meğer yemek için hazırlık yapmasınlar, külfete girmesinler, diye böyle yaparmış mübarek zat.

Sonra bu büyük zatın bir hafta içinde yapacağı işler belliydi.
Ben bile biliyordum.

Çünkü söylerdi bana.
- Şu gün şuraya gideceğiz, falan gün falan yere gideceğiz, diye haber verirdi.

Dediği gibi de uygulardı.
Yani planlı ve programlı yaşardı.

Onun yanında iken ben de öyle olmaya çalışır, az çok muvaffak da olurdum.
Ama O vefat etti.
Yine eski halime döndüm.

Meğer o mübarek zatın bereketiyle muvaffak oluyormuşum.
Ölünce anladım.

Mahcup olmasın

Bir gün de müftülüğe bir adam geldi.
Ve Ahmet Mekki Efendiye;
- Müftü efendi, ben Kars’tan buraya iş için geldim. Fakat iş bulamadım. Şimdi memleketime döneceğim, ama param yok. Bana bir bilet parası verir misiniz, dedi.

Mübarek zat sordu.
- Bilet ne kadar?
- Elli lira.

- Veririm, ama bir şartla. Hemen şimdi otobüse binip gideceksin.

Adam, yemin billah ederek;
- Hayhay, dedi. Zaten otobüs hazır, motoru bile çalışıyor. Az sonra kalkacak.

Çıkarıp verdi 50 lirayı.
Zaten bütün maaşı 350 liraydı.

Adam parayı alıp gitti.

Mesai bitti.
Biz müftü Efendi ile birlikte karşıya geçmek için vapura bindik.

Aaa, bir de ne görelim.
Adam biraz ilerimizde oturmuyor mu.

Gitmemiş.
İçimden;
"Sahtekar, Müftü Efendiyi aldattı" diye düşünüyordum ki,

Ahmet Mekki Efendi bana dönüp;
- Kalk Abdüllatif, biz şu kenara gidip oturalım. Adam bizi görüp de mahcup olmasın, buyurdu.

Kalkıp, adamın görmiyeceği bir yere oturduk.
İnceliğe bakınız!