Emir Sultan hazretleri “rahmetullahi aleyh“, Buhara’da birkaç kişiyle sohbet ediyordu bir gün.

O sırada birisi geldi yanlarına.
Perişan bir hali vardı.

Sordu hemen:
- Hayrola kardeşim, bir derdin mi var?
- Evet hocam, sormayın.

- Ne oldu, hayrola?
- Küçük bir bahçem var benim. Onun mahsulüyle geçinip gidiyorduk. Geçen gün çok şiddetli bir fırtına oldu ya.

- Evet.
- Bütün ağaç ve sebzelerim kurudu bu yüzden. Aile efradım kalabalık. Bu halde geçinmemiz çok zor artık.

Ve yalvardı:
- Ey Resulün evladı, ferahlığımız için, dua edin bu garibe.

Emir Sultan çok üzüldü, içi yandı.

Buyurdu ki:
- Allahü teâlâ rızıklara kefildir. Seni de bu beladan kurtarır inşallah.
- İnşallah.

Ve ayrılıp gitti.

Emir Sultan hazretleri o gece çıktı evden.
Gitti o zatın bahçesine.

Ve dua etti orada:
- Ya Rabbi, bu bahçedeki ağaç ve nebata canlılık ver. Hayat bulsunlar yeniden!

Bu halis duası kabul oldu.
Ve ağaçlar bir anda canlanıp, dalları meyve doldu.

Rüya mı görüyorum?

Ertesi gün bahçe sahibi gelip gördü ki, ağaçların dalları meyvelerden yere eğilmiş.
Sebzelere hayat gelmiş.

Gördüklerine inanamadı.
“Rüya mı görüyorum?” dedi içinden.

Hayır, bu, rüya değildi.
Kaldırdı ellerini.
- Ey rızıklara kefil olan Allah’ım! Ben bu hali anlamadım. Yoksa "Hızır" mı geldi bu bahçeye? Bildir bu hakikati bu biçareye.

Ellerini yüzüne sürdü.
Başını kaldırdığında "Emir Sultan"ı gördü bahçenin öbür ucunda.

Dünkü olanları hatırladı.
“Allah rızıklara kefildir” diye mırıldandı.

Evet, bu "Emir Sultan"ın kerametiydi.
Kalktı ve elini öpmek için ona doğru koştu hemen.

Fakat o da ne?
Birkaç adım gitmişti ki, göremedi Onu bir daha.

Kaybolmuştu gözden.