Kabr-i şerifi İstanbul-Unkapanı’nda bulunan Velilerden Seyyid Ahmed Şevki Nakşibendi hazretleri “rahmetullahi aleyh“, bir gün Efendimiz aleyhisselamdan bahsederken şunu anlattı sevdiklerine:

Hak teâlâ Habibini düşmanlarının şerrinden koruyordu.
Kureyş müşrikleri ne kadar öldürmeye kalkmışlarsa da, akamete uğramışlardı her defasında.

Mugire oğullarından biri de kalkıştı bu işe.
Gizli gizli takip edip bir gün tenhada buldu Efendimiz aleyhisselamı.

Arkasından sessizce yaklaştı.
Tam üstüne atılacaktı ki, birden karardı ortalık.
Zifiri karanlık oldu her yer.

Aslında karanlık filan yoktu.
Günlük güneşlikti.

Ama onun kara gönlü gibi gözleri de kararmıştı.
Efendimiz aleyhisselamın sesini duyuyor,
Ama göremiyordu kendisini.
Çünkü gözleri görmüyordu artık.

Kör olmuştu.

Ateş çukuru

Yine Şeybe bin Osman henüz iman etmemişti ki, büyük düşmandı Efendimiz aleyhisselama.

Müşrik saflarında müminlere karşı dövüşüyor, özellikle de Resulullah efendimizi gözetliyordu hep.

Çünkü babasını ve amcasını kaybetmişti o harpte.
Aklı sıra onların intikamını alacaktı.

Nihayet fırsatını bulup, yaklaştı Resulullaha.
Yanında Eshabtan kimsecikler de yoktu o an için.

“Tamam!” dedi içinden, “Şimdi işini bitireceğim!”.

Arkasından sessizce yaklaşıp, kaldırdı kılıcını.
Tam savuracaktı ki, hızla uzaklaştı oradan.

Çünkü bir “ateş çukuru” belirmişti önünde.
Bir adım atacak olsaydı içine düşecekti.

O kaçadursun, Efendimiz aleyhisselam merhamet edip, çağırdılar onu.
- Ya Şeybe! Yanıma gel!

Bu ulvi davete icabet etmemek elinde değildi.
Mıknatıs gibi çekildi.

Az önce öldürmek için yaklaştığı şahsa, şimdi köle gibi yaklaşıyordu.
Sevmişti çünkü.
Hatta aşık olmuştu.

Efendimiz aleyhisselam, mübarek elini sevgiyle onun omzuna koydular:
- Haydi, sen de bizim safta savaş!

Tereddütsüz cevap verdi:
- Emredersin ya Resulallah!

Ve kılıcını kaldırıp saldırdı kâfirlere.
Çünkü o, bir “Sahabi” idi artık.
Resulullah efendimizle omuz omuza çarpışıyordu.

Öyle kararlıydı ki;
- Önüme babam çıksa, öldürürüm, diyordu.