Emir Sultan hazretleri “rahmetullahi aleyh“genç yaşında, Buhara’dan hacılarla Mekke’ye geldi.

Haccı eda edip Medine’ye yöneldi.
Büyük ceddini ziyaret edecekti.

Misafirhanede boş bir oda görüp süzüldü içeriye.
Lakin bir vazifeli gördü onu.

- Sen kimsin yabancı?
- İsmim Emir Buhari. Buhara’dan geliyorum.

- İyi ama bu odada kalamazsın.
- Neden?

- Bu oda, seyyidlere ayrılmıştır!

Kendisi de seyyid idi.
Ama söylemek istemedi.

- İzin verin kalayım lütfen.
- Hayır. Sana izin verirsek, başkaları da ister. Düzen bozulur.

Mecbur kaldı kendini bildirmeye.
- İyi ama ben de seyyidim.

- Seyyid mi? Peki kim bilir senin seyyid olduğunu?
- Buralarda beni kimse tanımaz ki.

- Peki nasıl ispat edeceksin?
- İsterseniz, Resulullah efendimize selam verelim.

- Evet?
- Kimin selamına cevap verirse, onun seyyid olduğu anlaşılsın.

Dudak büktü memur.
- Garip bir iddia. Ama kabul ediyorum. Haydi selam verelim.

Ravda’ya döndüler.
Önce memur selam verdi.
- Esselamü aleyke ya ceddi!

Cevap gelmedi Ravda’dan.

Sıra, Emir Sultan’a gelmişti.
O da selam verdi:
- Esselamü aleyke ya ceddi!

O anda Efendimiz aleyhisselamın mübarek sesi işitildi.
- Aleyküm selam ya veledi!

Bunu duyan memur eğildi hürmetle:
- Tamam, seyyidsiniz, dedi. İstediğiniz odada kalabilirsiniz.

Emir Sultan, o gece hazret-i Ali’yi “radıyallahü anh“ gördü rüyada.

Hazret-i Ali kendisine;
- Ey oğlum! Ceddin Resulullahın dinini tebliğ için, Rum diyarına git, buyurdu.

Uyanıp;
- Hayırdır inşallah! dedi.

Ve o sabah çıktı yola.
Bursa’ya geldi.
Ve yıllarca oranın halkını irşad eyledi.