Evliyanın büyüklerinden Seyyid Muhammed Salih “kuddise sirruh” hazretlerine, bir gün bazı sevdikleri;
- Efendim, Allahü teâlânın en çok sevdiği ibadet nedir? diye sordular.

Cevap olarak;
- Müslümanların birbirini sevmesidir, buyurdu. Bu, imanın da şartıdır zaten.

Sordular:
- İman, Amentüdeki altı şeye inanmak değil midir efendim?
- Evet ama, bunun bir de iki şartı var. Yani altı şeye inanan, bu iki şart olmadıkça Müslüman olmaz.

Meraklandılar.
- O iki şey nedir efendim?
- Biri, ölmeden önce, yani gözden perde kalkmadan önce iman etmektir. Nitekim Firavunun tam boğulacağı anda, Allahü teâlâ gözünden perdeyi kaldırdı. Firavun gerçeği görünce; “Musa’nın rabbine iman ettim” dediyse de, kabul olmadı.

- Neden efendim?
- Çünkü o, gördüğüne inandı. Musa aleyhisselamın dediğine inanmadı. Bunun için bu imanı geçerli olmadı. Çünkü gayba iman esastır.

- İkincisi nedir efendim?
- İkincisi, Hubb-i fillah ve Buğd-i fillahtır. Yani Müslümanları, Müslüman oldukları için sevmek, olmayanları, inanmadıkları için sevmemektir.

Ve daha açıkladı:
- Mesela bir Müslüman, bir Müslümana, sırf Müslümanlığından dolayı düşmanlık beslese, bu kimse Amentüdeki altı şeye inansa da Müslüman olamaz. Bunun için Müslümanların birbirlerine kin beslemesi, düşmanlık yapması çok tehlikelidir.

Şöyle bitirdi:
- Bir Müslüman bir yerden geçerken, duvarda Müslüman bir kardeşinin ismini yazılı görse, ceketinin önünü ilikleyip, öyle geçmelidir o yerden.

- Neden efendim?
- Çünkü orada, Allah’a ve Peygamberlerine inanmış bir Müslümanın ismi yazılıdır.