Evliyanın büyüklerinden Seyyid Muhammed Salih “kuddise sirruh” hazretleri, bir gün sevdiği bir gence;
- Evladım ilk yapacağın iş, İslamiyet’i öğrenmek olsun, buyurdu.

Ve sordu ona:
- Bu konuda Efendimiz “aleyhisselam” ne buyuruyor, biliyor musun?

Delikanlı merak etti:
- Ne buyuruyor efendim?
- Bir kimse, dinini öğrenmek için, hatta dinden bir mesele öğrenmek için evinden çıksa, dinini öğreneceği zatın evine gidinceye kadar, o yola melekler kanatlarını döşerler.

Genç merakla sordu:
- Neden efendim?
- Bu şerefli kul benim üstüme bassın da ben de şerefleneyim, diye.

Ve ilave etti:
- Bu, dinini öğrenmek için giden kişiye verilen sevabtır. Ya öğretmek için giderse? Yani birine bir din kitabı verirse, veya kitap verilmesine sebep olursa, yani birisi onun elinden dinini öğrenirse, ona verilen sevab elbette daha fazla olacaktır.

Dinimizin iki esası

Bir gün de sevdiği bazı gençlere;
- Evlatlarım, dinimizin iki esası vardır, buyurdu. Biri öğrenmek, diğeri öğretmek.

Ve izah etti:
- Dinini öğrenmek için evinden çıkan kimseye, gökteki kuşlar, karadaki hayvanlar, denizdeki balıklar istiğfar eder, “Yâ Rabbi bu kulunu affet!” diye ona dua ederler.

Ve ilave etti:
- Dinimizin en büyük düşmanı, cehalettir. Onun için nerede ilim varsa orada İslamiyet vardır. Nerede İslamiyet varsa, orada ilim vardır. İlimsiz din olmaz.

Şöyle özetledi:
- Onun için İslamiyet’i öğrenmek çok büyük bir ibadet ve çok büyük sevabtır.