Evliyanın büyüklerinden Seyyid Muhammed Salih “kuddise sirruh” hazretleri, bir sohbetinde;
- Kardeşlerim, insanlar örnek insan ararlar. Bulurlarsa, kendini ona benzetmek, onun gibi olmak, onu örnek kabul etmek, ona saygı duymak isterler.

Ve ekledi:
- Bu, insanın tabiatında vardır.

Sordular:
- Örnek insan nasıl olur efendim?
- Örnek insan, fedaidir. Feda etmiştir kendisini insanlar için, dinimiz için. Her bakımdan kendisini feda etmiştir. Artık o kendi için yoktur. İnsanlara hizmet için vardır.

Ve örnek verdi:
- Dedelerimiz, işte böyle mübarek insanlardı. Cünun [delilik] derecesinde kendilerini din için, vatan için, insanlar için vakfettiler. Hiç bir şey düşünmediler. Yalnız Allahü teâlâyı ve Onun dinini düşündüler. Onun kullarına bu nimeti ulaştırmayı düşündüler.

Şöyle bitirdi:
- Ancak bu şekilde İslamiyet sağlam olarak bize kadar geldi. İslamiyet fedakârlık ister, vefakârlık ister, çile ister.

Mesuliyetimiz büyük

Bir gün de sevdiklerine;
- Kardeşlerim, sahip olduğumuz bu iman nimeti için şükredelim ve bu nimetin bizden gitmemesi için Rabbimize gece gündüz dua edelim. Ve bize kadar gelen bu emaneti, bizden sonra gelenlere Allah rızası için aktarmaya çalışalım.

Ve ekledi:
- Çünkü yarın ahirette Cenâb-ı Hak soracak.

Merak ettiler:
- Ne soracak efendim?
- “Ey kulum, senin kurtulman için binlerce, yüz binlerce kulum feda etti kendini. Kale kapılarında, surların önlerinde, meydanlarda, savaşlarda, her yerde canlarını, kanlarını, mallarını feda ettiler. Peki sen ne yaptın?” diye soracak.

Ve ilave etti:
- Bu suale nasıl cevap vereceğiz? Nimet ne kadar büyükse, onun getirdiği mesuliyet de o kadar büyüktür. Rabbimizin huzuruna kul hakkıyla gitmeyelim. İşte bu, kul haklarının en büyüklerindendir.