Seyfeddin-i Faruki hazretleri “rahmetullahi aleyh” Evliyanın büyüklerindendir.

Ancak her devirde olduğu gibi, bu büyük Veli’yi sevmeyen, inkâr eden de vardı az da olsa.

Mesela bir kimse vardı ki, onun büyüklüğünü anlamıyor, aleyhinde sözler sarfediyordu orda burda.
Kendini bir şey sanıyordu.

Ama o da yola geldi.
Şöyle ki, bir gece rüyasında bekçiler bunu yakalayıp, sopalarla bir güzel dövdüler.

Onlara;
- Beni niçin dövüyorsunuz? diye sordu.

Bekçiler cevaben;
- Sen Allah’ın sevgili bir kulunu nasıl inkâr edersin, dediler.

- Ben kimi inkâr ediyormuşum ki?
- Seyfeddin-i Faruki hazretlerini “rahmetullahi aleyh”.

Korkuyla uyandı.
Gördü ki, o zata karşı duyduğu düşmanlık silinmiş kalbinden.
Sevgi dolmuş yerine.

Hemen huzuruna koştu.
Ve bir daha ayrılmadı hizmetinden.

Kızım niçin ağlıyorsun?

Bir hanım bu zata gelerek;
- Ben Allah’ın rızasını kazanmak istiyorum, ne yapayım? diye sordu.

Cevaben;
- Beyinin rızasını kazan, buyurdu.

Ve şunu anlattı ona:
Fatıma validemiz, bir gün Resulullahın “aleyhisselam” hanesine gelip ağlamaya başladı.

Efendimiz “aleyhisselam” sordular:
- Kızım niçin ağlıyorsun?
- Bu sabah Ali ile konuşuyorduk. Bir kelimem yüzünden kırıldı bana. Ben de çıkıp buraya geldim, dedi.

Buyurdular ki:
- Hemen evine dön kızım! Beyinden özür dile. Bir hanımın beyi ondan razı değilse, Allah da razı olmaz. Ey kızım, kadın için en üstün amel nedir biliyor musun?

- Nedir babacığım.
- Kocasına itaat etmektir. Beyini razı eden kadına müjdeler olsun. Onun bu hali, bin yıllık ibadetten üstündür.