Behaeddin Buhari “kuddise sirruh” hazretleri, Evliyanın en büyüklerindendir.

Kendisi anlatıyor:
Tasavvufa girdiğim ilk günlerde, sohbet eden iki mümin görseydim, yanlarına sokulup dinlerdim onları.

Eğer Hak teâlâdan, ahiretten ve ölümden bahsediyorlarsa, ferahlardım.

Yok eğer dünyalık şeylerden konuşuyorlarsa, terk ederdim o yeri.

Bir gün de, kumarhaneye düştü yolum.
Kenarda durup, kumar oynayanları seyre koyuldum.

Biri hep kaybediyordu

Onlardan iki kişi vardı ki, kendilerinden geçmiş halde oynuyorlardı.
Hatta öyle dalmışlardı ki oyuna, benim girdiğimi bile fark etmediler.

Birisi peşpeşe oyun kaybediyor, buna rağmen vazgeçmiyordu yine de kumardan.
Üzerinde ne kadar para varsa kaybetti hepsini.

Sonra diğer dünyalıklarını koydu ortaya.
Onları da kaybetti.

Dünyalık hiçbir şeyi kalmadığı halde yine devam ediyordu kumara.
O kumarbazın hali, bana ibret oldu.
Zira her şeyini kaybetse de devam ediyordu yine.

Kendi kendime;
“Demek ki insan haram şey olsa bile, hırsla devam edebiliyor” diye düşündüm.

Öyleyse ben de Hak yolunda böyle gayret edeyim diye karar verdim o gün.

Şunu iyi anladım ki…

Nefsimi ezmek için, daha bir gayretle çalıştım.
Her şeyde dine uyup, fırsat vermedim nefsime.

Zira bu yolda nefse muhalefet etmekle ilerleneceğini iyi biliyordum.

Velhasıl bu yolda ne edindimse, nefsimle mücadele etmekle edindim.
Ve şunu iyi anladım ki, kişi, nefsini ayaklar altına almadıkça bu yolda asla ilerleyemez.

Ve anladım ki, bu nefsi en ziyade tahrib eden şey, İslamiyet’e sıkı sarılmaktır.

Bir haramı yapmamak ve bir farzı yapmak, nefsin ezilmesinde çok tesirlidir.
Ve insan, her işinde sünnete uysa, bir yıllık riyazetten nefsi daha çok tahrib eder.

Velhasıl şu kâinatta ne varsa, hepsinden bir fayda gördüm.
Ama nefsimden asla.