Behaeddin-i Buhari hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” bir talebesi şöyle anlatıyor:

Benim Kasr-ı arifan’da bir bostanım vardı.
Orada sebze meyve yetiştiriyordum.

Derken sulama zamanı geldi. Ama nehirde bir damla su yoktu o günlerde.
Ne yapacağım diye düşünüp duruyordum ki, hocam teşrif etti bostana.

Etrafa şöyle bir bakıp;
- Sulama vakti geldi herhalde, buyurdu.
- Evet efendim, dedim. Tam zamanıdır.

- Peki niçin sulamıyorsun?
- Su yok hocam. Ben de onu düşünüyordum az önce.

Su yollarını aç!

Buyurdu ki:
- Sen git, bostanın su yolunu aç. Allahü teâlâ, ihtiyacın kadar su verir sana.

Sevinip;
- Baş üstüne efendim, dedim.

Ve gidip açtım su yollarını. Ve sabaha kadar bekledim.
Tam fecir söküyordu ki, uzaklardan bir su sesi geldi kulağıma.

Ses gittikçe çoğaldı ve büyük bir şarıltıyla girdi bostana.
Çok sevinip, suladım bostanı.
Sonra da, hocamın huzuruna vardım.

Beni görünce sordu:
- Bostanı suladın mı?
- Evet efendim, çok şükür. Ama anlamadığım bir şey var.

- Nedir o?
- Dün gece suyun geldiği ırmağa gittim. Kupkuru idi. Bu su nereden geldi acaba?

Bana bakıp;
- Allahü teâlânın ihsanıdır, buyurdu.

Şeytan niçin sevinmiş?

Bir gün de şunu anlattı sevdiklerine:

Salihlerden biri, şeytanı görüp;
- Senin gibi melun olmak istiyorum, ne yapayım? diye sordu.

İblis sevinip;
- Benim gibi olmak istersen, namaza önem verme ve doğru yalan, herşeye yemin et! dedi.

Bunun üzerine o kişi;
- Hiçbir namazı bırakmayacağım ve artık yemin etmeyeceğim, dedi.