Alaaddin-i Attar hazretleri “rahmetullahi aleyh” anlatıyor:

Bir gün hocamız Behaeddin-i Buhari hazretleri “rahmetullahi aleyh” dergahın odunluğa baktılar.

Sonra bize dönüp;
- Çokça odun toplayıp, odunluğu doldurun, buyurdu. Hatta acele edin ki, hiç belli olmaz. Birden kış bastırırsa, yakacaksız kalır, sıkıntı çekeriz.

Biz talebeler;
- Baş üstüne efendim, deyip koştuk odun toplamaya.
Ve odunluğu tıka basa odunla doldurduk.

Az sonra bir kar yağışı başladı ki, yıllarca olmamıştı böyle kış Buhara’da.
Kırk gün durmadan yağdı.

Buna rağmen o kışı, rahat geçirdik.
Çünkü dinlemiştik hocamızın sözünü.

Nitekim büyüklerimiz; “Söz dinleyen, kazanır” buyurmuşlardır.

Dilini arı soktu

Bir talebesi de şöyle anlatıyor:

- Bir gün Buhara'da arkadaşlarla bir yerde oturuyorduk.
Lakin aramızda biri vardı ki, pek tanımıyordu Hocamızı.
Büyük Veli olduğunu bilmiyordu yani.

Aleyhinde laf etmeye başlıyordu ki, uyardık kendisini.
İkaz ettik güzelce.
Allah dostlarına sataşanlar iflah etmez dedik.

Ama dinlemedi.
Devam etti aleyhinde atıp tutmaya.

Bir daha ikaz ettik.
- Sus, pişman olursun, dedik.

Ama dinlemedi yine.
Tam konuşuyordu ki, bir arı gelip girdi ağzından içeri.
Dilini öyle sokmuş ki, anında dili şişti adamın.

Büyük ızdırap duydu hem de.
Artık bir kelime konuşamıyordu.

Kendisine;
- Gördün mü, dedik. O zat hakkında öyle konuşursan olacağı buydu.

O zaman pişman oldu yaptığına.
Kalbindeki soğukluk, muhabbete döndü birden.

Az önce, hakaretler savururken, şimdi Onun muhabbetiyle yanar oldu kalbi.