Ubeydullah-ı Ahrar hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” sevdiklerinden biri vardı ki, bu büyük Veli’yi çok severdi.

Ama bazen nefsine uyup günah işlerdi.
Yine bir gün şeytana uyup günah olan bir iş yapıyordu ki, bu mübarek zatın sesini duyup toparlandı birden.

Zira o büyük Veli;
- Dur, yapma! O iş günahtır! diye seslenmişti kendisine.

Etrafına baktı, göremedi kimseyi.
Kimsecikler yoktu orada.

Oradan doğruca hocasının huzuruna koştu.

Büyük Veli onu görünce;
- Haram, ateş gibidir, buyurdu. Rabbimiz hiç yoktan yaratıp, bunca nimetleri vermişken, bir kul Ona karşı nasıl günah işleyebilir?

En akıllı insan

Bir gün de gençten biri;
- En akıllı insan kimdir efendim? diye sordu bu zata.

Cevaben;
- En akıllı insan, kendisini ateşten kurtarandır, buyurdu.

- Hangi ateşten efendim?
- Cehennem ateşinden tabii ki. Kendisini yanmaktan kurtaramayana hiç akıllı denilir mi evladım?

Genç başını salladı:
- Anladım efendim.

Bir kalbde iki sevgi

Bir gün de bir başkası,
- Efendim, herkes tarafından sevilmek istiyorum. Ne yapayım? diye sordu.

Cevabında;
- Sevilmek istiyorsan, kendini sevme, buyurdu.

Ve açıkladı:
- Demem o ki, bir kalbde iki sevgi bulunmaz. İnsan ya Allah’ı sever, ya da kendini. Kendini sevmezsen, seni herkes sever. Seversen, kimse sevmez. Şimdi anladın mı?

- Anladım hocam.