Behaeddin-i Buhari hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” bir talebesi şöyle anlatıyor:

Ben, hocamı ilk tanıdığım gün, eski talebelerden biri bana bazı nasihatlerde bulundu.

Son olarak da;
- Yolumuzda, edeb çok mühimdir, dedi. Biz en çok buna riayet ederiz.

Ve ekledi:
- Mesela hocamızın evinden tarafa, bir defa olsun ayak uzattığımız olmamıştır.

Çok hoşuma gitmişti bu öğütler.
Ve ben de dikkat ediyordum bu nasihatlara.

Ama bir gün gaflete geldim.

Şöyle ki;
- Dışarıda bir ağaç altında yatıp uyuyordum ki, bir hayvanın ayaklarımı tekmelemesiyle uyanıp fırladım ayağa.

Tekmeleme yerleri sızlıyordu.
Ne yanlış ettim diye düşünürken anladım hatamı.

Ayaklarımı hocamın evi tarafına uzatmıştım.
Eh, hak etmiştim bu cezayı.
İyi de oldu.

Zira o günden sonra bu hatayı hiç yapmadım artık.

Şükretmek nasıl olur?

Bir gün de bir talebesi;
- Efendim, Çok şükür demekle Allah’a şükredilmiş olur mu? diye sordu bu zata.

Cevap olarak;
- Hayır, çok şükür demekle şükredilmiş olmaz, buyurdu.

Sordu tekrar.
- Şükür ne demek öyleyse efendim?
- Şükür demek, bir nimet ne için verilmişse, onu o yolda kullanmaktır oğlum.

- Nasıl mesela efendim?
- Mesela göz nimetinin şükrünü yapabilmek için helal ve mubah olan yerlere bakılır, günah ve haram olan şeylere bakılmaz. Çünkü göz, güzel ve faydalı şeylere bakmak için yaratılmıştır. Onunla harama bakılırsa, o nimetin şükrü yapılmamış olur.

Ve ekledi:
- Diğer azalar da böyledir.