Mevlana Halid-i Bağdadi hazretleri “rahmetullahi aleyh” zamanında bir vali, Abdülbaki adında bir kimseyi, Bağdat’a vazifeli olarak göndermişti.

Abdülbaki Efendi, Bağdat’ta bir ay kaldı.
Parası bitince, sıkıntıya düştü tabii.

Zira hiç tanıdık kimse yoktu bu şehirde.
“Kimden borç para alabilirim?” diye düşünürken, Halid-i Bağdadi hazretlerini “rahmetullahi aleyh” hatırladı birden.

“O, Allah’ın bir Veli kuludur. Benim hâlim, muhakkak o zata malumdur” diye düşündü kendi kendine.

Tam Ona gitmek için hazırlanıyordu ki, kapısı çalındı.
Açtığında tanımadığı bir kimse vardı kapıda.
- Buyurun, kimi aradınız?

- Abdülbaki Efendi siz misiniz?
- Evet benim.

Elindeki keseyi uzatıp;
- Halid-i Bağdadi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” selamları var, dedi. Belki parasız kalmıştır. İşbu hediyemizi lütfen kabul etsin buyurdular.

Sonra;
- İzninizle, dedi.

Ve ayrılıp uzaklaştı oradan.


Kim kimi seviyorsa

Bu zat, bir gün birkaç sevdiğiyle sohbet ediyordu ki;
- Peygamberleri “aleyhimüsselam” seviyor musunuz? diye sordu onlara
- Elbette seviyoruz efendim, dediler.

- Eshab-ı kiramı aleyhimürrıdvan seviyor musunuz?
- Çok seviyoruz efendim.

- Peki ya Evliyaları?
- Onları da çok seviyoruz.

- O halde bir müjde vereyim mi size?
- Çok seviniriz hocam.

- Sizler, ahirette o çok sevdiğiniz Peygamberlerle, Eshab-ı kiramla aleyhimürrıdvan ve Velilerle beraber olacaksınız.

Ve ekledi:
- Çünkü kişi, sevdiği kimselerle beraber olacaktır ahirette. Peygamber efendimiz “aleyhisselam” öyle buyuruyor.