Mevlana Halid-i Bağdadi “kuddise sirruh” hazretleri, Hindistan’dan gelen bir talebe ile birlikte Bağdat’tan çıkıp, bir ikindi vaktinde Delhi’ye vardılar.

Delhi, Hindistan’da bir şehir.
Abdullah-ı Dehlevi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” bulunduğu kutlu mekan.

Yolculuk, tam bir sene sürmüştü.
Mevlana Halid hazretleri, Delhi’nin toprağına ilk ayak bastığında, sevincinden yanında ne varsa dağıttı oranın halkına.

Sonra Abdullah-ı Dehlevi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” huzuruna varıp, elini öperek talebesi olmakla şereflendi.

Ve başladı o dergahta vazifeye.
İlk iş olarak, dergahın günlük temizliğini vermişti yeni üstadı.
Nefsini ezmek için.

Sen buna mı lâyıksın?

Elinde kova ve süpürgeyle aylarca devam etti bu dergah temizliğine.

Kovasını kuyudan su ile doldurur, onu bir sopaya takarak omzunda taşırdı her gün.

Dergahtan kuyuya, kuyudan dergaha.
Defalarca gidip gelirdi her gün.

Bir gün, nefsine zor gelmişti bu iş.
Sen buna mı lâyıksın dediğini hissetti nefsinin.

Derhal;
“Ey nefsim! Boşuna sızlanma. Eğer bu iş zoruna gidiyorsa, bil ki elimdeki süpürgeyi atar, sakalımla süpürtürüm sana bu yerleri” dedi kendi kendine.

Omuzları yara oldu

Böyle paylayınca, bir daha itiraz gelmedi nefsinden.

Bu temizlik işini canla başla yaptı.
Aylarca su taşıya taşıya yara oldu omuzları.

Bir gün yine omzunda su taşıyordu ki, üstadıyla karşılaştı aniden.
Abdullah-ı Dehlevi hazretleri, Halid-i Bağdadi hazretlerinin omzundan, Arş’a doğru muazzam bir nurun yükseldiğini gördü.

Hayranlıkla onu seyrediyorlardı melekler.
Buna şahit olunca kemale geldiğini anladı artık.

Temizlik işinden, hususi hizmetine aldı Onu.
Beş ay da üstadına bizzat hizmetle şereflendi.

Ve o manevi emanet, Halid-i Bağdadi hazretlerine nasib oldu nihayet.