Mevlana Halid-i Bağdadi “kuddise sirruh” hazretleri, bir gün kendi talebeleriyle sohbet ediyordu ki, bir ara sohbeti kesip;
- Yanımıza bir zulmet geliyor, buyurdu.

Aradan yarım saat geçmemişti ki, bir rafızi âlimi giriverdi dergaha.
Yanında da âlim diye on adi kimse getirmişti.

Bu zatı imtihan edeceklerdi güya.
Ancak onlar huzura girince hiç iltifat etmedi mübarek zat.

Yüzlerine bile bakmadı bu bozuk kimselerin.
- Oturun! Bile demedi.

Onlar, büyük Veli’nin vakar ve heybetinden korkup, yarım saat müddetle ayakta dikilip beklediler öylece.

Ne oturabiliyorlar, ne de çıkıp gidiyorlardı.
Ayakta titreyerek beklediler.

Yarım saat sonra;
- Şimdi oturun! diye işaret etti onlara.

Ve sohbetini bitirip, yüzlerine bakmadan çıkıp gitti.
Onlar, bir müddet daha titreyip, sonra kendilerine geldiler.

Kendi aralarında konuşup;
- Bu âlimde bir manevi hâl var ki, Onu anlamak bizim kârımız değil, demek zorunda kaldılar.

Ve talebesi oldular bu büyük Veli’nin.

En mühim iş

Bir gün;
- Bir mümin için en mühim iş nedir efendim? diye sordular bu zata.

Cevaben;
- Müminin en mühim işi, imanını kurtarmaktır, buyurdu. Çünkü ahirete imanla gidenler, mahşer gününde pehlivan diye gösterilecektir. Kolay değil.

- İman nasıl gider efendim? dediler.
- Dinin emirlerine ehemmiyet vermemekle, buyurdu.

- Ya günah işlemek efendim?
- Günah işlemekle iman gitmez. Ancak günahı hafife alarak, ehemmiyet vermeyerek işlenirse, o zaman iman gidebilir.

- Bunun ölçüsü nedir efendim?
- Günah için üzülmek veya üzülmemektir. Yani bir günahı işledikten sonra kalben üzülüyor, pişmanlık duyuyorsa, imanı gitmez bu kimsenin.