Seyyid Ahmed Bedevi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” mübarek türbesinde, her yıl doğum gününde mevlid-i şerif okutulurdu.

Âdetti bu o havalide.

O devirde yaşayan Evliyadan biri, o seneki mevlid cemiyetine gitmemeyi düşünüyordu ki, o gece Ahmed Bedevi hazretlerini “rahmetullahi aleyh” gördü rüyasında.

Büyük Veli, kendisine;
- Niçin gelmek istemiyorsun bizim mevlidimize? Halbuki Resulullah efendimiz “aleyhisselam” ve eshabı kiram, hatta sair Peygamberler de “aleyhimüsselam” katılırlar bu mevlid cemiyetine, buyurdu.

Ve uyandı uykudan.
Anladı hatasını.

O gün yola çıktı ve tam vaktinde yetişti cemiyete.
Ve bir daha da terk etmedi.

Örnek insan kimdir?

Bu zat, bir gün cemaatine;
- Örnek insan kimdir, biliyor musunuz? diye sordu.
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

- Örnek insan, kendisini feda edendir, buyurdu.

Sordular:
- Ne için feda eden efendim?
- İnsanlar için, dinimiz için. Öyle ki, kendisi kendi için yoktur. Hizmet için vardır. Yani insanlara hizmet için, menfaatini düşünmez. Uykusunu, rahatını, her şeyini feda eder.

- Böyle kimseler de var mıdır hocam?
- Elbette. Ecdadımız böyleydi mesela. İnsanların saadeti için kendilerini feda ettiler. O fedakâr ecdadımız olmasaydı, İslamiyet bize kadar gelebilir miydi? Biz bu gün Müslüman olmamızı, onlara borçluyuz.

Ve ilave etti:
- İslamiyet fedakârlık ister, çile ister. Çile olmazsa hizmet olmaz.

- İyi de efendim, çile çekmeyi kimse istemez ki.
- Evet, insanlar çileyi sevmiyor. Acı geliyor. Halbuki acı da olsa, ilaçtır bu. İlaçlar elbette acı olur.