Abdullah bin Mübarek hazretleri “rahmetullahi aleyh”, büyük İslam âlimlerindendi.

Bir gün, huzuruna bir a’ma gelip;
- Efendim, dua buyurun da gözlerim açılsın, diye rica etti.

Kırmadı adamı.
Ellerini açıp;
- Yâ Rabbi, aç bu kulunun gözlerini, diye dua etti.

Anında açıldı adamın gözleri.

Merv şehrinde yıllarca fıkıh ve hadis okutmuş, yanında nice fasık kimseler, hidayet bulmuştu.

Dersine, günahkâr ve kötü huylu bir kimse de geliyordu ki, bir ara gelmez oldu derslere.

Abdullah bin Mübarek hazretleri çok üzüldü onun derslere gelmeyişine.

Yakınları;
- O, kötü huylu biriydi zaten, niye üzülürsünüz efendim? dediler.

Cevabında;
- O zavallı bizden ayrıldı ama kötü huyları ayrılmadı kendisinden, buyurdu. Halbuki yanımızda az daha kalsaydı, kötü huylarını burada bırakıp da tertemiz giderdi. Ona üzülüyorum.

Takva yoksa…

Bu zat bir sohbetinde;
- Bir kulun takvası yoksa, Hak teâlâ o kula zerre kadar kıymet vermez, buyurdu.

Ve ekledi:
- Yine din ilmi yoksa, onun da hiç değeri olmaz Hak katında. Ama sırf ilim de yetmez.

Sordular:
- Başka ne lazım efendim?
- Eğer hilm sahibi değilse, yanı insanlara yumuşak davranmıyorsa, o ilmin ona faydası olmaz.

Ve ekledi:
- Eğer mahlukata merhamet etmezse, Allahü teâlâ da ona merhamet etmez.

Şöyle bitirdi:
- Halis mümin odur ki, her günahtan kaçınır. Kimseyi incitmez ve kalb kırmaktan titrer.