Süfyan-ı Sevri hazretleri “rahmetullahi aleyh”, tebe-i tabiinden bir mübarek zattır.
Kûfe’de doğup, Basra’da vefat etti.

Hiç abdestsiz gezmez, ölümden söz olunca, korkusundan takatsiz kalırdı.

Annesi, buna hamileyken komşunun turşusunun tadına bakmıştı biraz.
Ama onu ağzına alır almaz, karnında ona ağrı vererek ikaz etti hemen.

O anda aklı başına geldi.
Zira izinsiz bakmıştı turşunun tadına.

Komşusuna seslenip;
- Hakkını helal et, dedi.

Kadın şaşırdı:
- Ne oldu ki?
- Turşunun tadına baktım da…

- Olsun, ne var bunda:
- Hayır sen helal et yine de.

Peki peki, helal olsun.
O “Helal olsun” deyince, rahatladı kalbi.

Sırtı kambur olmuştu

Hazret-i Süfyan, henüz gençliğinde sırtı kambur olmuştu.

Dostları merak edip;
- Bu genç yaşta niçin kambur oldunuz efendim? dediler.

Buyurdu ki:
- Üç hocadan ders aldım. Üçü de, derin âlim idi. Ama son nefeslerinde imansız gitti üçü de. Onları böyle görünce, korkumdan omurga kemiğim eğildi.

Güler yüzlü olun!

Bir gün de sohbetinde;
- Güler yüzlü olun! Müslüman, güler yüzlü ve neşeli olur, buyurdu.

Sordular.
- Müslüman neden neşeli olur efendim?
- Neden olmasın ki? Allahü teâlâ ona en büyük nimeti vermiştir.

- O hangi nimet hocam?
- İman nimeti. Allahü teâlâ bir kuluna İman vermişse, ona herşeyi vermiş demektir. Ama vermemişse, hiç birşey vermemiştir. İman etmek böyle kıymetlidir işte.