Bişr-i Hafi hazretleri “rahmetullahi aleyh”, ilmiyle amil olup Allah’tan çok korkardı.

Bir gün sevenleri;
- Efendim, siz bu dereceye ne ile kavuştunuz? diye sordular.

Cevabında;
- Rabbimin ismi yazılı olan bir kağıdı, yerde çamurlar arasında görüp, kalbim sızlayarak aldım. Yıkayıp temizledim ve güzel koku sürüp evimin duvarına astım, buyurdu.

Ve ekledi:
- İşte neye kavuştumsa, bu sebeple kavuştum.

Hidayete geldiği o sevinçli anda, ayağında pabucu yoktu tesadüfen.
O günden itibaren ayakkabı giymedi.

Ölünceye kadar hep yalın ayak dolaştı bu sebeple.
Bağdat sokaklarında, pabuçsuz gezdiğinden, hiçbir hayvan yerleri pisletmezdi.

Bişr sağ olsaydı…

Bir gün, birinin hayvanı yeri pisletmişti.

Sahibi bunu görünce;
- Âh! dedi birden.

- Niçin âh edersin? dediler.
- Herhalde Bişr-i Hafi hazretleri vefat etti. Zira o sağ olsaydı, bu hayvan yere pislemezdi, dedi.

Ve sorup araştırdı.
- Bişr-i Hafi hazretleri Bağdat'ta vefat etti, dediler.

Allah kalbe bakar

Bu zat, bir sohbetinde;
- Ey insanlar! Şimdi herkes sadece dışını süslüyorlar, buyurdu. Halbuki Allahü teâlâ, kulun kıyafetine bakmaz. Kalbine ve niyetine bakar.

Ve ekledi:
- Her sıkıntıya sebep, bir günaha girmek, çaresi ise, pişman olup, istiğfar eylemektir. Hiç bir canlıya zarar vermeyin ki, o da Hak teâlânın mahlukudur.

Sordular:
- Müslüman nasıl olmalı efendim?
- Müslüman, gıda ve ekmek gibi, olmalı, yani ona herkes, her zaman ihtiyaç duymalıdır.

Ve tarif etti:
- Mümin, elinden ve dilinden kimsenin zarar görmediği kimsedir.