Çok soğuk bir günde Bişr-i Hafi hazretleri “rahmetullahi aleyh” üzerine ince birşey giyip dışarı çıkmıştı.
Soğuktan titriyordu.

Bir Müslüman Onu böyle görünce;
- Efendim, bu soğuk havada neden böyle ince giydiniz? diye sordu.

Cevaben;
- Fakirleri hatırladım, buyurdu. Onların halleriyle hallenmek istedim.

Ve ilave etti:
- O garipler üşürken, kalın şeyler giymek içime sinmedi.

Neyi paylaşırlarmış?

Bir gün de kabristandan geçerken kalb gözüyle bakıp,
Mevtaların toplanmış bir şey paylaştıklarını gördü.

Çok merak etti.
Durdu ve;
- Yâ ilahi! Onların neyi paylaştıklarını bilmek istiyorum, diye niyaz etti.

Kulağına gaibten;
- Merak ettiğin şeyi, kendilerine sor! nidası geldi.

Bu emirle sordu bir mevtaya:
- Böyle neyi paylaşıyorsunuz?

Mevta cevaben;
- Üç gün önce, salih bir zat bir Fatiha okuyup hediye etmişti bu kabristandakilere, dedi. Onun sevabını paylaşmakla meşgulüz. Üç gün oldu, hâlâ bitiremedik.

Herkesin imanı bir midir?

Bir gün de bazı sevdikleri;
- Efendim, bizim imanımızla Allah dostlarının, Evliya zatların imanı bir midir? diye sordu.

Cevabında;
- Bir değildir, buyurdu. Onlarınki kâmil imandır. Yani onların imanı, bizimkinden daha nurlu ve parlaktır.

- Neden parlaktır hocam?
- İbadetleri çok olduğu için. Yani ibadetle, imanın kendisi değil, parlaklığı artar. Mesela müminlerin imanı, Peygamberlerin “aleyhimüsselam” imanı gibi olmaz. Peygamberlerin “aleyhimüsselam” imanı, ibadetlerle çok nurlu ve parlak olmuştur.