Cüneyd-i Bağdadi “kuddise sirruh” hazretleri, henüz çocuk idi ki, dayısı ve üstadı olan Sırri Sekati hazretleri “rahmetullahi aleyh” Onu yanına alıp birlikte Hacca gittiler.

Mescid-i harama geldiklerinde dörtyüz âlim toplanmış, şükür hakkında konuşuyor, tarifini yapıyorlardı şükrün.

Bir kenara oturup dinlediler.
Dörtyüz tarif yapıldıysa da, yine de şükrün tam tarifi yapılamamıştı.

Sırri Sekati hazretleri, yedi yaşındaki yeğenine;
- Haydi Cüneyd, kalk sen de bir şey söyle, dedi. Söyle de insanlar tam öğrensin şükrün tarifini.

Hazret-i Cüneyd;
- Peki, deyip kalktı ayağa.

Yüksek sesle;
- Şükür, Allahü teâlânın verdiği nimetleri, Onun emrettiği gibi kullanmak, onlarla günah işleyip de Allah’a isyan etmemektir, dedi.

Âlimler, bu tarifi çok beğenip;
- Şükrün mânâsı şimdi tamam oldu, dediler.

Sabah akşam tövbe edin!

Bir gün bu zatı sevenlerden biri;
- Efendim, ölüm zamanında, Azrail “aleyhisselam” göründükten sonra tövbe kabul olur mu? diye sordu.

Cevabında;
- Evet, bu, Allahü teâlânın bu ümmete mahsus bir ihsanıdır, buyurdu.

- Öyleyse her gün yerine, öleceğimiz zaman toptan tövbe etsek olmaz mı efendim?

Mübarek zat sordu ona:
- Senin mesleğin nedir?
- Terzilik efendim.

- Ne zamandan beri bu işi yapıyorsun?
- Yirmi senedir.

- Terzilikte en kolay şey nedir?
- Kumaş kesmek efendim.

- Peki, ölüm anında, son nefeslerini verirken de kumaş kesebilir misin?
- Hayır, bu imkânsız efendim.

O zaman buyurdu ki:
- Peki, yirmi yıldır devamlı yaptığın bir şeyi ölüm anında yapamazsan, hiç yapmadığın bir şeyi nasıl yapacaksın kardeşim?

Adam mahcup olmuştu.
- Haklısınız efendim, dedi.