Sehl bin Abdullah-ı Tüsteri hazretleri “rahmetullahi aleyh”, henüz üç dört yaşlarında iken bir rüya görmüştü.

Şöyle ki, Arş-ı âlâ altında secdeye kapanmış, dua ediyordu rüyasında.

Rüyasını dayısına söylediğinde;
- Bunu kimseye söyleme, diye tembih etti.

Evliyadan bir zattı dayısı.
- Bak evladım, buyurdu. Her gece yatağına yattığında, üç defa; Rabbim hep benimledir, beni her an görüyor, sesimi işitiyor. Kalbimden geçeni, benden iyi biliyor de, sonra uyu.

- Peki dayıcığım, dedi.
Ve her gece yatarken bu cümleleri söyler, sonra uyurdu.
Bu, birkaç sene devam etti.

Rabbim hep benimledir

Kendisi anlatıyor:
Çocuk yaşımda söylediğim bu cümlelerin mânâları, kalbime tesir etti.
Hatta iliklerime işledi.

Ve çok iyi anladım ki, Rabbim, daima benimledir. Bu düşünce, günah işlememe mani oldu.

Ve çok iyi öğrendim ki, Rabbim beni hep görmektedir. Bu da Ondan hayâ etmeme sebep oldu.

Yine bildim ki, Rabbim her sözümü işitiyor. Bu da, çirkin söz söylememe mani oldu.

İnandım ki, Hak teâlâ kalbimi görüyor, ne düşündüğümü biliyor. Bütün bunlar, içime öyle işledi ki, günahlar çirkin ve iğrenç gelmeye başladı bana artık.

Dünya, çile yeridir

Bir gün bu zata gelerek;
- Bize dünya’dan bahseder misiniz efendim, dediler.

Cevaben;
- Dünya, üzüntü ve sıkıntı yeridir, buyurdu. Müslüman, bu dünyada anne karnındaki çocuğa benzer.

Ve izah etti:
- Bebek dünyaya gelince nasıl rahatlarsa, mümin de ölünce Rabbinin nimetlerine kavuşur ve rahatlar. Hatta bir pişmanlık duyar.

Sordular:
- Ne pişmanlığı efendim?
- Daha çok çalışmadığına pişman olur. Keşke daha fazla hizmet etseydim. Allah yolunda daha çok yorulup, daha fazla sıkıntı çekseydim, der.