Abdülkadir-i Geylani hazretleri “rahmetullahi aleyh”, henüz çocuk idi ki, tarlaya, çift sürmeye gitmişti bir gün.

Yolda giderken hayvan dile gelerek;
- Ey Abdülkadir, sen bunun için yaratılmadın, deyiverdi.

Korktu ve eve gelip;
- Anneciğim! Bana izin verirsen, Bağdat'a gideceğim, dedi.
- Niçin oğlum?

- İlim tahsil edeceğim anneciğim.
- Tabii evladım! İlim öğrenmeni ben de çok isterim. Hemen git.

Koltuğunun altına, kırk altını dikip;
- Sakın yalan söyleme! diye de nasihat etti.

Bir kervanla Bağdat'a doğru yola çıktı.
Az sonra aniden eşkıyalar bastı kervanı.
Kimin ne malı ve parası varsa hepsini aldılar.

Senin neyin var?

Eşkıyanın biri, laf olsun diye sordu küçük Abdülkadir’e:
- Ey çocuk, senin neyin var bakalım?
- Kırk altınım var efendim.

- Hani nerde?
- Koltuğumun altına dikti annem.

Reisleri gelip sordu bu defa:
- Ey çocuk, yanında altın mı var senin?
- Evet amca, kırk altınım var.

- Hani nerde?
- Koltuğumun altında.

O yeri söküp altınları görünce, şaşıp dona kaldılar.

Niçin doğruyu söyledin?

Reisleri sordu yine:
- Pekâlâ evladım! Niçin doğruyu söyledin? Söylemeseydin, biz bulamazdık.
- Anneme söz vermiştim efendim,

- Ne sözü?
- Hiç yalan söylemeyeceğim diye.

Reis bunu duyunca, başladı ağlamaya:
- Eyvah, ben de kulluk yapacağım diye Rabbime söz vermiştim. Ama bunca senedir eşkıyalık yapıyorum, dedi.

O anda tövbe etti.
Ve o gün bu işi terk ettiler.