Sehl bin Abdullah-ı Tüsteri hazretleri “rahmetullahi aleyh”, üstadına teslimiyetiyle meşhurdur.
Öyle ki, eşi az bulunur bu dünyada.

Bir kimse anlatıyor:
Basra'da iken Sehl-i Tüsteri hazretlerine rastladım bir gün.
Baktım, parmağını bir bezle sarmıştı.

- Geçmiş olsun, dedim. Ağrıyor mu?
- Hayır, buyurdu.

- Niçin sardın öyleyse?
Cevap vermedi.

Merak etmiştim doğrusu.
Sonra oradan ayrılıp Mısır'a gittim.

Hazret-i Sehl’in hocası Zünnun-ı Mısri hazretlerine rastladım orada da.
Baktım, Onun da parmağı sarılıydı.

- Geçmiş olsun, dedim. Ne oldu?
- Parmağım ağrıyor. İlaç koyup sardım, buyurdu.

- Allah şifa versin, dedim.
Bunu anlamıştım. Çünkü parmağı ağrıyordu.

Hazret-i Sehl’in durumunu o zaman iyi anladım.
Hocasına uymak için sarmıştı o da parmağını.

Nefsin gıdası nedir?

Bir gün nefsten bahsederken;
- Nefsin gıdası nedir, biliyor musunuz? diye sordu cemaatine.
- Bilmiyoruz, nedir efendim? dediler.

- Haram ve günahlardır, buyurdu. Ama nefs doymaz. İstedikçe daha azar. Azdıkça daha ister.

Ve sordu onlara:
- Nefsini azdıran kimse rahat eder mi?
- Etmez tabii hocam.

- Öyleyse kesin gıdasını. Günah işlemeyin!

Bir gün de şöyle sordu:
- Şeytan, insanı hangi hallerde kolay aldatır, biliyor musunuz?
- Bilmiyoruz efendim?

- İki yerde aldatır ve küfre sokar. Bunlardan biri öfke, diğeri şehvettir. Çünkü bu iki halde akıl örtülür. İnsan doğru karar veremez.