Ebül Hüseyin Nuri hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir sohbetinde;
- Kardeşlerim, Allah’ın sevgisine kavuşmak, bu nefs engelini aşmakla olur, buyurdu.

Kendisi de zaman zaman nefsine hitaben;
- Ey nefsim! Senelerdir heva ve hevesine uydun. Rabbinin emirlerine karşı geldin. İstediğin gibi yedin, içtin, uyudun. Ama şimdi, kesin olarak bunu terk edeceksin. Kendi isteklerini bırakıp Rabbine ibadet yapacaksın, derdi.

Ve devam ederdi:
- Ey nefsim! Çok iyi biliyorum ki, sen ahmağın birisin. Çünkü hep ateşe götüren işlerin talibisin. Ne yapsan, sonunda pişmanlık oluyor. Bıraksam, Cehennem ateşinde yanacaksın. İşte ey nefsim, bunun için ahmaksın.

Ve ilave ederdi:
- Eğer ibadet yaparsan, ebedi olarak Cennet nimetlerine kavuşacaksın. Aklını başına al, yoksa ateşte yanacaksın.

Halis kul odur ki…

Bir gün sohbetinde;
- Halis kul odur ki, boynu büküktür, buyurdu. Kusurlarını düşünüp; Bu günahlarla, hâlim ne olacak? diye dertlenir hep. Rabbine karşı mahcup ve gönlü kırıktır. Allah korkusu ile yaşar daima.

Şöyle devam etti:
- Halis kul, ömrünü boşa geçirmez. Çünkü bilir ki, Allahü teâlâ boş vakit geçireni sevmez. İyi işlerini unutur, günahlarını ise asla. Kendisine yapılan eziyeti unutur, ölüm ve ahireti ise katiyyen.

Birbirinizi çok sevin

Bir gün de talebelerine;
- Birbirinizi çok sevin, buyurdu. İnsan birini sevdi mi, onda hata kusur görmez. Sevmeyince de her şeyi göze batar, öyle değil mi?

- Evet hocam, dediler.

Buyurdu ki:
- Mesela ben, sizde hiç kusur göremiyorum.

- Neden efendim?
- Çünkü sizi seviyorum. Seven, sevdiğinde kusur göremez.