Seyyid Ahmed Rıfai hazretleri “rahmetullahi aleyh” zamanında dertli ve hasta olanlar bu zata gelir, arz ederlerdi dertlerini.

O da hastalara bir dua yazar, kullananlar şifaya kavuşurdu tam olarak.
Ancak duaları kalemle değil, parmakla yazardı.

Bir gün, yine bir hasta gelip;
- Efendim, çok hastayım, bana bir dua yazar mısınız, diye rica etti.

Büyük Veli, yine beyaz bir kağıt üzerine, parmağıyla bir dua yazıp verdi adama.

Ve şifaya kavuştu.
Tabii ki Allah’ın izni ile.

Ancak bir şüphe geldi adamcağızın kalbine.

Şöyle ki;
“Kağıtta hiç yazı, âyet yok. Buna rağmen nasıl tesir etti” diye düşünüyordu kendi kendine.

Aynı kağıdı alıp tekrar gitti huzuruna.

Daha önce yazmışız

Ama maksadı imtihan etmekti.
- Efendim, tekrar hastalandım. Şu kağıda bir daha yazsanız, deyip uzattı kağıdı.

Seyyid hazretleri “rahmetullahi aleyh” o kağıda bakıp;
- Ama biz buna daha önce yazmışız, buyurdu.

Adam perişandı.
- Peki efendim, deyip, hürmetle çıktı huzurdan.

Çok pişmandı yaptığına.

Kendine kızıyor ve;
“Ey ahmak! Allah adamları hiç imtihan edilir mi?” diyordu kendi kendine.

Zahmet çekilmeden

Bir gün Cennetten bahsediyordu ki;
- Hiç zahmet çekmeden rahatlığın tadı duyulur mu? diye sordu cemaate.
- Duyulmaz tabii efendim, dediler.

- Yorulmayan, dinlenmenin tadını alabilir mi?
- Alamaz elbet.

- Acıkmayana, yemek lezzetli gelir mi?
- Gelmez efendim.

- İşte bu dünyada Allah için çalışan, Allah yolunda yorulan, üzülen, sıkıntılara katlanıp çile çekenler de, Cennete girince; “Ooh! Dünya varmış” diyecekler, buyurdu.