Seyyid Ahmed Rıfai hazretleri “rahmetullahi aleyh” zamanında bir adam işitti bu büyük Veli’nin ismini.

Görmeden sevdi kendisini.
Ve ziyaretine gitti hemen.

O esnada büyük zat, bir camide nasihat ediyordu bazı ilim ehli zevata.
O da içeri girip ön safta bir yere oturdu.

Dinledikçe muhabbeti çoğaldı bu Veli’ye.
Zira çetin sualler soruyorlar, O da tatminkâr ve doyurucu cevaplar veriyordu her birine.

Hayran kaldı ilmine.
Kendi kendine; “İyi ki gelmişim” diyordu.

Yeter artık, yormayın

Ancak âlimler, bıkmadan, usanmadan sorunca, onlara dönerek;
- Yeter artık, dedi. Ne kadar fazla soruyorsunuz. Yormayın mübarek zatı.

Ama Seyyid hazretleri, o kimseye,
- Hayır hayır, mani olma! buyurdu. Ben sağken sorsunlar, bu dünya fanidir çünkü.

O, “Bu dünya fanidir” deyince, heyecana kapıldı bütün cemaat.
Ceryana tutulmuş gibi.

Kimi bayılıp düştü.
Ayılınca kalb gözleri açılmıştı bir çoğunun.

Evliya olmuşlardı yani.