Zamanın sultanı, Seyyid Ebül Vefa “rahmetullahi aleyh” hazretlerine gelerek;
- Efendim, kalbim dünyaya çok düşkün. Bana bir nasihat ediniz ki, dünyanın kötülüğünü anlayıp, ondan soğuyayım, diye arzetti.

Ona cevaben;
- Dünyanın zevki üç şeydir ki, bunlar, yemek, giyinmek ve malum münasebettir, buyurdu.

Şöyle devam etti:
- Yiyecekler içinde en lezzetlisi baldır. Onu imal eden de, bir küçücük hayvandır ki, insan istese, kolayca öldürebilir onu.

Sultan merak etti:
- İkincisi nedir efendim?
- Giyeceklerin en iyisi ise ipektir ki, bunu da bir ufacık böcek imal etmektedir. Bu da öyle zaif ve acizdir ki, bir gök gürültüsüyle ölür.

Bir anlık zevk

Son olarak;
- Üçüncüye gelince, bir anlık zevktir, buyurdu. Bu üç şeyin de kalbini bağlayacak nesi vardır?

Sonra, çantasından bir inci çıkardı.
Öyle ki, parıltısından aydınlandı oda tamamen.

Sultanın çok hoşuna gitti bu inci.
İzin isteyip avcuna almak istedi onu.

Ancak inci, o Veli’nin elinden çıkar çıkmaz, adi bir taş oldu sultanın avcunda.

İnci, taş oluverdi

Çok şaşırdı tabii.
O taşı Ebül Vefa hazretlerine uzattı.

O büyük zat onu eline alır almaz, yine parlak bir inci olup, başladı parlamaya.

Sultan yine izin isteyip, aldı inciyi eline.
Ama alır almaz taş oldu yine inci.

Ebül Vefa hazretlerine iade edince, parlak bir inci olduğunu gördü yine.
Bu kerameti görüp, daha çok sevdi bu zatı.
Sadık bir talebesiydi artık.