Seyyid Ebül Vefa hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bütün talebesiyle birlikte Bağdat’tan çıkıp, yurduna dönmeye karar vermişti.

Hazırlıklarını yapıp gemiye bindiler.
Sultan da uğurlamak için rıhtıma gidecekti. Ancak gitmeden önce katibini yanına çağırıp;
- Falan falan köylerin gelirlerini Ebül Vefa hazretlerine kaydet, diye emretti.

Ve bu hususta bir ferman yazdırıp bir memuruna verdi ve;
- Bundan Ebül Vefa hazretlerinin haberi olmasın, dedi.

Memur, fermanı alıp koydu cebine.
Sonra rıhtıma gidip, Ebül Vefa hazretlerine iyi yolculuklar temennisinde bulundular.

Cebindekini çıkar!

Yolcular birer ikişer bindiler gemiye.
Ebül Vefa hazretleri de bindi.

Ancak gemi hareket etmiyordu bir türlü.
Ebül Vefa hazretleri, niçin gitmediğini anlayıp;
- Cebindekini çıkar! buyurdu o memura.

- Peki deyip, çıkardı fermanı cebinden.
Ve hürmetle takdim etti büyük zata.

O alıp okuyunca, yırttı ve suya attı hemen.
O anda, gemi başladı harekete.

Çocuğumuz olmuyor

Bir gün, bu zatın bir komşusu gelip;
- Efendim, on yıllık evliyiz. Fakat çocuğumuz olmuyor. Bize ne tavsiye edersiniz? diye sordu.

- Tövbe edin, buyurdu cevabında.

Adam şaşırdı:
- Niye tövbe edelim ki hocam?
- Siz çocuk istemiyor musunuz?

- Evet, hem de çok.
- Öyleyse tövbe edin, diyorum.

- Hiçbir şey anlamadım efendim.
- Kardeşim, tövbe istiğfar, öyle bir anahtardır ki, her kapıyı açar. Kur’an-ı keriminde Cenâb-ı Hak mealen; “İstiğfar ederseniz, imdadınıza yetişirim” buyuruyor. Bu, çaresiz Müslümanlara, sıkıntılı, dertli, herhangi bir isteği olan Müslümanlara müjdedir. “Yardım ederim” buyurmuyor, çünkü yardımda zaman belli değil, hemen de edebilir, bir sene sonra da edebilir, on sene sonra da edebilir. Burada, “İmdadınıza yetişirim” buyuruyor, yani anında yardım eder.