Ä°mam-ı Rabbani hazretlerinin “kuddise sirruh” talebesinden seyyid bir genç, bu mübarek zatı tanıyıp ona talebe olmasına vesile olan hadiseyi ÅŸöyle anlatıyor:
Ben, hazret-i Ali’yi radıyallahü anh, diÄŸer sahabilerden daha çok seviyordum.
Onunla harbeden sahabeye de, Onunla harp ettikleri için kırgındım.
Ä°mam-ı Rabbani hazretlerini henüz tanımıyor, ancak Mektubat kitabını okuyordum zaman zaman.
Yine bir gün Mektubata göz gezdirirken,
Eshabın hepsini sevmelidir. Zira onların nefsleri her kirden temizlenmiÅŸ, tertemiz olmuÅŸtur. Birbirleriyle harp etmiÅŸ olsalar da, bunu nefs için deÄŸil, Allah rızası için yapmışlardır diye okudum.
Ama beÄŸenmedim.
Bu yazılar yanlış dedim içimden.
Ve kitabı yere attım.
Seni ceddine götüreyim
O gece rüyama girdi Ä°mam-ı Rabbani hazretleri.
Ä°ki kulağımdan da tutup çekti ve;
- Ey çocuk, sen bana inanmaz, kitabımı da yere atarsın. Gel, seni ceddin hazret-i Ali’ye “radıyallahü anh” götüreyim de, iÅŸin doÄŸrusunu Ondan iÅŸit, buyurdu.
Ve götürdü beni hazret-i Ali’ye radıyallahü anh.
Büyük ceddim bana bakarak;
- Evladım, eshabın her biri çok büyüktür ve kalblerinde birbirlerine karşı kin ve düÅŸmanlık yoktur. Sen de soÄŸukluk duyma onların hiçbirine, buyurdu.
Ve ekledi:
- Bizim aramızda harb olmuÅŸsa da, niyetlerimiz halisti hepimizin. Nefs için deÄŸil, Allah rızası için savaÅŸmıştık.
Åžuna bir tokat at!
Sonra Ä°mam-ı Rabbani hazretlerini göstererek;
- Bu zatın sözüne de itiraz etme! buyurdu.
Bunları, açık açık duydumsa da, kalbimdeki soÄŸukluk tam gitmedi.
Hazret-i Ali “radıyallahü anh” anladı bu hâlimi.
Ä°mam-ı Rabbani hazretlerine dönerek;
- Bu, hâlâ akıllanmadı. Sen ÅŸunun suratına kuvvetli bir tokat indir! buyurdu.
Ve bir tokat patladı yüzümde.
Ancak aklım başıma geldi.
Ve uyandım.
Elhamdülillah.
O soÄŸukluk gitmiÅŸti kalbimden.
|
