Bir gence gönderdiÄŸi mektupta bu büyük zat,
(Kıyamet)ten bahsedip, eyledi çok nasihat.

Buyurdu ki: (Ey yavrum, kıyamet yakın oldu.
Bid’atlerin zulmeti, her tarafı doldurdu.

Bir kahraman lazım ki, yok etsin bid’atleri.
Ve çıkarsın ortaya, kaybolan sünnetleri.

Onun sünnetlerinin nurları olmaz ise,
DoÄŸruya, hidayete kavuÅŸamaz hiç kimse.

O yüce Peygamberin izinde olmadıkça,
Felaketten kurtulmak, mümkün olmaz açıkça.

Ona uyulmaksızın, bu yolda ilerlenmez.
Allah’ın rızası ve sevgisi ele geçmez.

(Allahü teâlâyı seviyorsanız eÄŸer,
Bana tâbi olunuz, Allah da sizi sever.)

Sevgili Habibine, Hak teâlâ, burada,
Böyle söylemesini emrediyor Kur'anda.

Saadete kavuÅŸmak istiyorsa bir kiÅŸi,
O Resule uyarak, yapmalıdır her işi.

Görünen, görünmeyen nimet ve saadetler,
O yüce Peygamberi sevmekle ele geçer.

Bu yolda yükselmenin ölçüsü, bu sevgidir.
Bu sevgi çoÄŸaldıkça, nimet dahi çok gelir.

Sevgili Habibini yarattı Hak teâlâ.
Mahlukatın hepsinden, daha yüksek ve a’la.

O, insin en iyisi ve en sevimlisidir.
Her iyilik, üstünlük, onda cem edilmiÅŸtir.

Sahabenin cümlesi, Ona aşık oldular.
Onun sevgisi için, ortaya baÅŸ koydular.

Nur saçan cemalini, bir defa görmek hatta,
Onlar için, en büyük lezzet oldu hayatta.

Onu, her ÅŸeylerinden daha fazla sevdiler.
Hatta Onun uÄŸruna, can feda eylediler.

Onu sevenleri de, çok sevdiler gönülden.
Birbirlerini dahi, çok sevdiler bu yüzden.

Onun üstünlüÄŸünü idrak edemeyenler,
Onun güzelliÄŸini o gün göremeyenler,

Sevmek saadetine kavuÅŸamayanlarla,
Asla uyuşamayıp, savaştılar onlarla.

Bu halis sevgi ile, o yüksek sahabiler,
Rabbin sevgisine ve rızasına erdiler.

Yükselip, insanların en üstün, en iyisi,
Ve en ÅŸereflileri oldular her birisi.

Çünkü dostları sevmek, düÅŸmanları sevmemek,
Taatların başıdır, yok bunda ÅŸüphe ve ÅŸek.

(Rabbimi seviyorum) diyor ise bir kimse,
Eshab-ı kiram gibi olmalı öyle ise.

Hem seven, sevdiÄŸinin sevdiÄŸini de sever.
Onun düÅŸmanlarına, o da düÅŸmanlık eder.

Bu sevgi ve düÅŸmanlık, hiç elinde deÄŸildir.
Hatta o, bu hususta sanki (deli) gibidir.

Nitekim, (Bir kimseye deli denmezse eÄŸer,
Ä°manı kâmil olmaz) buyurmuÅŸtur büyükler.

Her kimde bu (delilik) eÄŸer mevcut deÄŸilse,
Bu hakiki sevgiden mahrum olur o kimse.