Ebu Süfyan, Mekke’ye geldiÄŸinde Bedir’den,
KureyÅŸ’liler, başına üÅŸüÅŸtüler hep birden.

Büyük merak içinde sordu ki Ebu Leheb:
(Bu hezimet doÄŸru mu, ne oldu buna sebep?)

O dedi ki: (Sormayın, o gün öyle kimseler,
Bizimle savaştı ki, tanıdık değildiler.

Beyaz atlara binmiÅŸ, beyaz giymiÅŸlerdi hep.
Biz de anlayamadık, kim idi onlar acep?)

Dinleyenler içinde vardı ki bir Müslüman,
Korkudan imanını gizliyordu o zaman.

Bu mümin, Ebu Rafi adında birisiydi.
Hem hazret-i Abbas’ın o zaman kölesiydi.

O da Ebu Süfyan’dan bunları dinleyince,
Mümin olduÄŸu için duygulandı bir nice.

Sevincinden her ÅŸeyi birden unutuverdi.
Dedi ki: (Ä°ÅŸte onlar, vallahi meleklerdi.)

O zaman Ebu Leheb çok kızdı bu sözlere.
Onu tokatlayarak, kaldırıp çarptı yere.

Hazret-i Abbas’ın da hanımı oradaydı.
Onun bu yaptığını görüp dayanamadı.

Müslüman olmuÅŸ idi o da Çünkü önceden.
Kalınca bir kütüÄŸü alarak yerden hemen,

Vurdu Ebu Leheb’in başına ÅŸiddetlice.
Kafası yarılarak, kanlar aktı bir nice.

Adı Ümmül Fadl idi, dedi: (Ya Eba Leheb!
Kimsesi yok diye mi döversin onu acep?

Güçsüz gördün diye mi yaptın bu hareketi?)
Deyip, Ebu Leheb’e hakaretler eyledi.

O, hiç cevap vermeden, hem de kanlar akarak,
Dönüp gitti evine, hor ve hakir olarak.

Yine Safer ayında, o Server-i enbiya,
Yakalandı aniden şiddetli bir sıtmaya.

AteÅŸi, gün geçtikçe daha yükseliyordu.
Hastalığın şiddeti ziyadeleşiyordu.

Buyurdu: (Ya Aişe, emir aldım Rabbimden.
Baki Kabristanına gideceğim şimdi ben.

Gidip o kabristanda yatanlara, bu gece,
Ä°stiÄŸfar edeceÄŸim bu emir gereÄŸince.)

Ebu Rafi’i dahi, alaraktan yanına,
Çıkıp gitti o gece, Baki kabristanına.

Orada, uzun uzun duada bulundular.
Onların affı için, Allah’a yalvardılar.

Sonra buyurdular ki: (Rabbim beni ÅŸu anda,
Seçmekte serbest kıldı, iki ÅŸey arasında.

Bütün nimetleriyle, dünya ile ahiret,
Arz edilip, dendi ki: Birisini tercih et.

Allahü teâlâya vasıl olmak için ben,
Ahiret nimetini seçtim bu ikisinden.)