Peygamber efendimiz, gelince Medine’ye,
Çok sıkı bir baÄŸlılık husule gelsin diye,

Muhacir müminlerle, onlara yardım eden,
Ensarı, kardeş yaptı birbirlerine hemen.

Lakin hazret-i Ali kalınca en sonraya,
Unutuldum zannedip, geldi Resulullaha.

Üzüntülü bir halde arzeyledi derdini.
Dedi: (Ya Resulallah, unuttunuz mu beni?)

Buyurdu ki: (Ya Ali, unutmadım elbette.
Sen, benim kardeÅŸimsin dünya ve ahirette.)

Böylece, yurtlarını terk eden Sahabenin,
Mahzunluğu, bir miktar azalıp oldu teskin.

Medine’de yaÅŸayan o Müslümanlar zira,
Hepsi, bağırlarını açmışlardı onlara.

Onları evlerine misafir etmişlerdi.
Ve her türlü yardımı esirgememiÅŸlerdi.

Her Medineli Eshab, bağını, bahçesini,
İkiye ayırmıştı nesi varsa hepsini.

Onların yarısını, ayırıp kendisine,
VermiÅŸti diÄŸerini, muhacir kardeÅŸine.

Hem veriyor ve hem de, çok sevinç duyuyordu.
Bu, dünya tarihinde ilk vaki oluyordu.

Adem Nebi’den beri, çok göçler oldu elbet.
Lakin hiç olmamıştı böyle ulvi bir hicret.

Yani birbirleriyle böyle sıkı kaynaÅŸma,
Ve böyle muhabbetli ve candan kucaklaÅŸma,

Ancak Ä°slam dininin getirdiÄŸi kardeÅŸlik,
Ruhu ile dünyada mümkün olmuÅŸ idi ilk.

Bu hal, Resulullahın bir kere sohbetiyle,
Elde ediliyordu, bir tek teveccühüyle.

O mübarek kalbinden fışkıran nurlar, hemen,
Eshabın kalblerine akıyordu tamamen.

O, deryalar misali feyzleri, cümle Eshab,
Kalblerine akıtıp, olurlardı feyizyab.

Ensar ve Muhacirin, Resulün etrafında,
Gönül gönüle verip, toplandılar anında.

Hicret hadisesiyle Müslümanlar nihayet,
Ä°lk adım atıyordu olmak için bir devlet.

Lakin Medine’de de, vardı yine müÅŸrikler,
Onlar, Resulullaha gayet düÅŸman idiler.

Vaktaki müminlerin güzel anlaÅŸtığını,
Ve el ele vererek, sıkı kaynaştığını,

Görünce, çok korktular tehlikeyi sezerek.
Mekkeli müÅŸrikler de, üzüldüler buna pek.

Hatta Medine’deki müÅŸriklere hitaben,
Çok tehdit mektupları yazdılar ÅŸöyle hemen:

(Muhammed’i, o yerden yurt dışı etmezseniz,
Veyahut yakalayıp, hemen öldürmezseniz,

Gelir, biz öldürürüz bilcümle halkınızı.
Ve hizmetçi yaparız, hem kadınlarınızı.)

Medineli müÅŸrikler, korkup hemen anında,
Abdullah bin Ubey’in toplandılar yanında.

Talimatına göre bu münafık kiÅŸinin,
AnlaÅŸtılar, Resule bir zarar yapmak için.