Seyyid Fehim her sene, Van'a gidip bir defa,
Güzel sohbetleriyle nur saçardı etrafa.

Mevsim yaz olduğundan, hava bir sıcaktı ki,
Ä°nsanlar, hararetten kavruluyordu sanki.

Gençten bir kimse vardı, hem de Fehim isminde.
YaÅŸardı o zamanlar, günah iÅŸler içinde.

Bu genç, daÄŸdan bir tabak kar temin edip bir gün,
Getirip, huzuruna arz etti o büyüÄŸün.

Seyyid Fehim, o gence buyurdu: (Ä°smin nedir?)
O genç, çok sıkılarak, dedi: (Ä°smim Fehim'dir.)

Bir makbul olmuÅŸtu ki getirdiÄŸi soÄŸuk kar,
Åžefkatle etti ona, bir teveccüh ve nazar.

Bu, öyle bir teveccüh, öyle nazardı ki hem,
Kalbi, Seyyid Fehim’in aÅŸkıyle doldu o dem.

Öyle bir muhabbetle baÄŸlandı ki o zata,
Onun muhabbetiyle yanar oldu adeta.

Sonradan Seyyid Fehim, Arvas'a etti avdet.
O sene kış mevsimi, ÅŸiddetli geçti gayet.

Velakin yanıyordu o aÅŸkla onun gönlü
Onun ayrılığına, yoktu hiç tahammülü.

En son dayanamayıp, dedi ki: (Anneciğim!
Heybemi hazır et ki, Arvas'a gideceğim.)

Dedi: (Gitme evladım, bir baksana şu kışa.
Çıkarsan yem olursun daÄŸlarda kurda kuÅŸa.)

Lakin o, kararını vermiş idi pek kati.
Zira onun aşkından, kalmamıştı takati.

Heybesini alarak, düÅŸtü Arvas yoluna.
Ona kavuÅŸmak için, bir mani yoktu ona.

Her an ölüm saçarken aç kurtlar, soÄŸuk ve kar,
O, daÄŸ dere demeyip, gidiyordu bir karar.

Zira onu götüren, bir sevgiydi, bir aÅŸktı.
Çünkü Seyyid Fehim’e varıp kavuÅŸacaktı.

Bir dağın tepesinde, tam bu aşkla giderken,
Baktı ki, karşısına bir adam çıktı birden.

Ve sordu ki: (Nereye gidiyorsun ey Fehim!
Eğer arzu edersen, sana yardım edeyim.)

Lakin o, cevap bile vermeyerek hiç ona,
Yine aynı aşk ile, devam etti yoluna.

Çünkü Seyyid Fehim’le beraberdi o zaten.
Ve onun aşkı ile gidiyordu esasen.

Ve bir akÅŸam, Arvas'ta ezan okundu, fakat.
Namaz için mihraba geçmedi o büyük zat.

Herkes merak ederken, niçin beklediÄŸini,
Seyyid Fehim bilirdi bu iÅŸin hikmetini.

Buyurdu: (Bir yolcumuz geliyor, yolda ÅŸu an.
Hem de donmak üzere neredeyse soÄŸuktan.)

Biraz sonra genç Fehim, bir kardan adam gibi,
KavuÅŸtu maÅŸukuna, dinlemeyip kar, tipi.

Buyurdu ki: (Ey Fehim, o yolda rast geldiÄŸin,
Hızır'dı, niçin ondan bir yardım istemedin?)

Dedi ki: (Beraberdim o anda sizin ile.
Çok kolay geliyordum, sizin himmetinizle.

Siz de geliyordunuz o yolda yanım sıra.
Sizinle beraberken, bakar mıyım Hızır’a?

Ben sizin aşkınızla, dağları aşıyordum.
Her adımda, daha çok size yaklaşıyordum.)

(Sofu Baba) derler ki ona Van civarında,
Ziyaret etmektedir sevenler mezarında.