Peygamber efendimizin “sallallahü aleyhi ve sellem”, doÄŸru ve emin olduÄŸunu düÅŸmanları bile biliyor, itiraf ediyorlardı.
Hatta Ebu Cehil bile.

Nitekim o, bir gün kendisine;
- Ya Muhammed! Biz seni yalanlamıyoruz ki. Sen, doÄŸru sözlü ve emin birisin. Hiç yalan söylemezsin, demiÅŸti.

Ertesi gün meÅŸhur “Bedir cengi” olacaktı.

O akÅŸam, müÅŸriklerden biri Ebu Cehili yalnız görünce arkasından sessizce yaklaÅŸtı.
- Ya Eba Cehil!

Hışımla döndü.
- Ne var?

- Şurada ikimizden başkası yok.
- Evet.

- Biz bizeyiz yani.
- Lafı geveleme. Ne diyeceksen de.

- Sana bir şey soracaktım.
- Sor haydi!

- Ama doÄŸru söyleyeceksin.
- Tamam tamam, sor bakalım!

- Muhammed, doğru ve emin midir, yoksa yalancı biri mi?
- DoÄŸru ve emindir.

- Yalan söylemez mi?
- Hayır, asla.

Asıl soracağını sordu bu defa:
- Peki, Onunla niye savaşıyoruz öyleyse?

Ebu Cehil şaşırmıştı. Kafasını kaşırken cevap verdi:
- Şey, canım biz kendisine bir şey demiyoruz ki. Getirdiği kitaba karşıyız.

Ve yükseltti sesini:
- Haydi git yat! Yarın müthiÅŸ bir savaÅŸ var.


Ebu Süfyan sen misin?

Ebu Süfyan henüz iman etmemiÅŸti ki, yolu Rum diyarına düÅŸtü bir zaman.
Herakliyus öÄŸrenip, çağırttı huzuruna:

- Ebu Süfyan sen misin?
- Evet, benim.

- Sizin ÅŸu inkâr ettiÄŸiniz zat var ya,
- Muhammed mi?

- Evet. Onu önceden de inkâr eder miydiniz?
- Hayır, etmezdik.

- Yani emin biri midir?
- Evet, emindir.

- Hiç yalan söylemez mi?
- Asla.

Herakliyus, buna raÄŸmen iman edemedi.

Ama Ebu Süfyan, Mekke’nin fethi günü iman etmiÅŸ, sahabi olmakla ÅŸereflenmiÅŸtir.
“radıyallahü anh”