Abdülvehhab-ı Gazi "rahmetullahi aleyh", Allah dostu bir Velidir.
Nasihati tesirliydi.

Bir gün, sevdiklerine;
- “Dünya, mümine zindan, kâfire Cennettir” hadis-i ÅŸerifini okur.

Sonra izah eder:
- Dünya, mümine zindandır, Cennetteki yerine göre. Kâfire Cennettir, Cehennemdeki yerine göre.

Ve bir menkıbe anlatır:
Bir gün, Abdülkadir-i Geylani hazretleri “kuddise sirruh”, kıymetli bir elbise giyer.

Cins bir ata biner.
Sırtına muhteÅŸem bir ÅŸal alır, talebeleriyle çıkar yola.

Heybet ve saltanatla giderken, Onu, bir yahudi görür birden.
Kendisi ise periÅŸan haldedir.

Sırtında bir denk çalı diken.
ÖlmüÅŸtür bitkinlikten.

Onu böyle görünce, geçer atının önüne.
- Duur! diye seslenir.

Ä°mam hazretleri durunca, sorar:
- Ey Gavs! Sizin Peygamberiniz; “Bu dünya mümine zindan, kâfire Cennettir” demiÅŸ. Öyle mi?
- Evet öyle buyurmuÅŸtur.

- Peki, bu doÄŸru mu?
- Elbette doÄŸrudur.

- Nasıl doÄŸru olur? Bir kendi haline bak, bir de bana. Yani sen ÅŸu saltanatınla zindandasın? Ben de ÅŸu periÅŸan halimle Cennetteyim öyle mi?

Büyük Veli iner atından.
Mecbur kalmıştır keramet göstermeye.

Sağ kolunu ona doğru uzatıp;
- Bak! Ne görüyorsun? diye sorar.

Yahudi, kol aÄŸzından baktığında Cenneti görür.
Gavs-ı a’zam da içinde oturmaktadır.

Sorar Ä°mam hazretleri:
- Åžimdi söyle. Ben burada nerdeyim?
- Zindandasın.

Sonra, sol kolunun içini gösterir.
- Ne görüyorsun?
- Cehennemi görüyorum, der.

Ve titremeye baÅŸlar.
DehÅŸet sarar içini.
Zira Cehennemde yanarken görmüÅŸtür kendisini.

Gavs-ı a’zam hazretleri sorar:
- Sen burada nerdesin?
- Cennetteyim, der.

Ve yapışır ellerine.
- Vallahi doÄŸru o söz. Biz burada Cennette, siz zindandasınız, der.

Ve söyler “Kelime-i ÅŸehadet”i.
Ä°man eder.
Kazanır sonsuz saadeti.