Seyyid Taha-yı Hakkari hazretleri “kuddise sirruh”, Seyyid Fehim Arvasi hazretlerinin “kuddise sirruh” hocasıydı.
Nehri’de, “Harem çeÅŸmesi” diye bir yer vardı.
Ä°kindi namazlarından sonra burada sohbet etmek âdetiydi.
Herkesi çağırmazdı ama.
Çünkü o sohbetler, "hususi" oluyordu.
Birkaç bahtiyardı bunlar da.
Her gün ikindi vakti gelince, talebeler merak eder;
“Acaba bugünkü hususi sohbete kimler kavuÅŸacak?” derlerdi.
Yine bir gün…
Ä°kindi vakti oldu.
Talebeler; “Kimler ÅŸereflenecek” diye merakla bekliyordu.
Seyyid Fehim, o zaman gençti daha.
Ama onu çok severdi Seyyid Taha hazretleri.
Her hususi sohbete onu götürüyor, kalbinde ne varsa, ona naklediyordu.
Derken Seyyid Taha hazretleri çıktı evden.
Bakıp gördü Seyyid Fehim’i tâ öteden.
Seslendi:
- Biya! biya! Mahbubi Seyyid Fehim!
Yani, “Gel, gel, benim en çok sevdiÄŸim.
O gün oturttu Onu önüne.
Feyiz saçtı gönlüne.
Arvası boş bırakma!
Bir gün de, Seyyid Fehim, üstadını görmek için Arvas’tan ayrılıp Nehri’ye gitti.
- Efendim, izninizle Arvas’tan ayrılmak istiyorum, diye arzetti.
Hocası sordu:
- Niçin ayrılacaksın?
- Akrabamdan biri beni üzüyor efendim. Bu yüzden ayrılmak istiyorum..
Buyurdu ki:
- Ä°stersen yerlerimizi deÄŸiÅŸelim. Sen Nehri’ye gel, ben Arvas’a gideyim.
Ve ekledi:
- Arvas’ı boÅŸ bırakmak iyi olmaz. Zira büyük zatların dergahıdır orası. Uygun olmaz boÅŸ bırakılması.
Arzetti Seyyid Fehim:
- Öyleyse Arvas’tan gitmiyeyim efendim.
- Ä°yi olur. Seni üzen kim ise, o çıkıp gitsin Arvas’tan.
- Ama akrabamdır efendim. O beni üzse de yine sabrederim.
Seyyid Taha hazretleri hiddetlendi.
- Hayır! Ä°ster istemez gidecektir. Madem ki sizi üzüyor, el-mecbur gidecek, hatta gelip sizden özür dileyecektir.
Az zaman geçti aradan.
O, kendi isteÄŸiyle Arvas’ı terk etti hakikaten.
Sonra piÅŸman oldu.
Gelip özür diledi Seyyid Fehim’den.
|
