Evliyanın en büyüklerinden Seyyid Abdülhakim-i Arvasi “kuddise sirruh” hazretlerine, bir gün Zekattan sordular.

Cevabında;
- Zekat vermek, Allahü teâlânın mühim emridir, yani farzdır, buyurdu. Mutlaka vermek lazım.

Sordular:
- Verilmezse efendim?
- O zekatı verilmeyen paralar var ya, ateÅŸte kızdırılıp, sahibinin böÄŸrüne bastırılacak ahirette. Buna nasıl dayanılır?

Ve devam etti:
- Hava biraz sıcak olsa, bunalıyoruz. Su biraz sıcak olsa, abdest alamıyoruz. Çaydanlıktan biraz kaynar su dökülse ayağımıza, mahvoluyoruz.

Ve ekledi:
- Hiç anlayamıyorum. Ä°nsanlar, nefsleri için, öfkeleri için, para için nasıl ateÅŸe gidiyorlar? Hırs ve kadın, insanı kör ve sağır yapıyor. Ne nasihat dinliyor, ne hakikati görebiliyor. Ne kötü ÅŸey yâ Rabbi.

Ve dua etti:
- Cenâb-ı Hak nefslerimizin ÅŸerrinden korusun hepimizi.

Her şey niyete bağlıdır

Bir gün de niyetin öneminden sordular bu zata.
Cevabında;
- Her ÅŸey niyete baÄŸlıdır, niyetsiz hiç bir ÅŸey olmaz, buyurdu. Hiç kimse, yol levhalarına bakmadan istediÄŸi yere gidemez. Hatta ters istikamete gider de haberi olmaz.

Ve ilave etti:
- Ä°ÅŸte niyet de yol levhası gibidir aynen. Yol levhası, sizi arzu ettiÄŸiniz yere götürür. Yoksa, yol levhası sizi bir yere götürmeye mecbur bırakmaz. Siz levhaya bakar, tercihinizi yapar ve gidersiniz.

Ve daha açıkladı:
- Ä°yi niyetle yaptığımız her iÅŸ, bizim için sevap, kötü niyetle yaptığımız her ÅŸey de günahtır.