Abdülvehhab-i Şarani hazretleri “rahmetullahi aleyh” zamanında, bu zatı çok seven biri anlatıyor:

Bir zaman hasta olmuştum.
Ağrıların şiddeti gün be gün artıyordu.
Artık dayanamaz hale gelmiştim.

Kendi kendime;
“Galiba ömrüm bitti. Bu hastalıkla yakında ölürüm” diye düşünüyordum.

Zira ağrılara hiç takatim kalmamıştı.
Derken rüya gördüm bir gece.

Şöyle ki;
Çok büyük bir nehirdeyim.
Çılgın sular sürüklüyordu bedenimi.

Param parça olurum

Az sonra ilerde bir çağlayan göründü.
Eyvah! dedim. Oradan aşağı düşersem, param parça olurum.

Şelaleye iyice yaklaşmıştım.
Aşağı düşmem an meselesiydi ki, aniden bir el beni tutup nehir dışında bir yere bıraktı.

Kurtulmuştum.
İyi de kimindi bu el?

Merakla etrafıma baktığımda İmam-ı Şarani hazretlerini gördüm hemen yanımda.

Tebessüm ediyordu.
O anda uyandım.

Baktım ki, iyileşmişim.
Hiç ağrı sizi kalmamış vücudumda.

Huzurlu olmak için

Bu zat, bir gün bazı gençlere;
- İnsanların ayıplarını ifşa etmeyin, buyurdu. Bilakis örtün onları.

Ve sordu onlara:
- Niçin biliyor musunuz?

- Niçin efendim?
- Çünkü kim bu dünyada insanların ayıbını örterse Allahü teâlâ da kıyamet gününde onun günahlarını örter.