Ebu Osman-ı Hayri hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” genç bir talebesi, fena arkadaşlara uyup, derslere gelmez olmuştu.
Lakin bu haline üzülüyordu.
Bu yüzden, üstadına görünmek istemiyordu.

Bir gün, aniden karşılaştılar.
Adeta yakalanmıştı.
Kaçacak yer de yoktu.

Azarlayacak diye, çok korktu.
Lakin azarlamadı.

Özledik, nerelerdesin?

Sevgiyle bakıp;
- Özledik evladım, nerelerdesin? buyurdu. Günlerdir seni arıyor gözlerim.

Şöyle devam etti:
- Evladım, beraber gezdiğin o kötü arkadaşlar, sana, aslandan daha zararlıdır. Bizden ayrılma ki, yoksa mahvolursun. Sana, bizden gayrısı dost ve ahbap olmasın.

O, bu merhametli sözleri duydu.
Tövbe edip, felaketten kurtuldu.

Biz ateşe lâyıktık

Bir gün de, bazı talebesiyle dışarı çıktı.
Sıra sıra evlerin önünden bir yere gidiyorlardı.

Birden kül döküldü başına yukarıdan.
Meğer bir kadın, aşağıya bakmadan mangalının külünü boşaltmış aşağıya.

Talebeler kızdılar.
Başlarını kaldırıp, külü döken kadına söyleneceklerdi ki, hocaları izin vermedi.

- Kızmayın! buyurdu. Biz zaten lâyıktık bu muameleye.

Gençler Anlamadılar:
- Estagfirullah efendim.

Ve ısrar ettiler:
- İzin verin, haddini bildirelim şu kadına.
- Hayır hayır, buyurdu. Bir şey söylemeyin.

- Neden hocam?
- Çünkü biz kızgın ateşe lâyıktık aslında. Ama Rabbimiz acıyıp soğuk küle tebdil etti. Daha ne istiyorsunuz.