Ebüssü’ud Bazini hazretleri “rahmetullahi aleyh”, o devrin büyük âlimiydi.
Eski elbise giyip, sade hayat yaşardı.
Çok mütevazıydı.

Dünyaya düşkün biri, bir sohbetini dinleseydi, dünya sevgisi anında çıkardı gönlünden.

Fakir ve gariplerle oturur, dünya düşkünlerine hiç itibar etmezdi. O devirde bu zatı tanıyan bir zengin, para vermek istedi bu Allah dostuna.

Ancak O kabul etmedi.
- Biz, dünyaya düşkün değiliz, buyurdu.

O zat yalvarıp ısrar edince;
- Ey kişi, dön de şu sahraya bak! buyurdu.

Adam bakınca ne görsün.
Altın ve gümüş sel olmuş akıyor o sahrada.

Derhal ayaklarına kapandı.
Ve talebesi olmakla şereflendi o gün.

Sohbet nedir?

Bir gün de;
- Sohbet nedir efendim? diye sordular bu zata.

- Sohbet, hiç konuşulmasa da, bir Allah adamıyla bir müddet beraber bulunmaktır, buyurdu.

Ve ekledi:
- Mesela bir İslam âliminin huzur ve sohbetinde bir saat bulunmak, yediyüz sene nafile ibadet yapmaktan hayırlıdır.

Ve ekledi:
- Hadis-i şerifte mealen; “Kırk gün içinde bir ilim meclisinde bulunmayan kişinin kalbi kararır ve o kimse günah işlemeye başlar” buyuruldu.

- Hikmeti ne efendim? dediler.

Buyurdu ki:
- İlim, kalbe hayat verir çünkü. Kalbin gıdası ilimdir, sohbettir, ibadettir, İslamiyet’i öğrenmektir. Gıdası verilmezse, o kalb kararır, paslanır. Kalb kararınca da, günah işlemek kolay olur.