Abdurrahman Tafzunci, bir âlim ve velidir.
Tesirli sözleriyle, kalbleri etti tenvir.

Bu zat Hak teâlâdan pek fazla korkuyordu.
Herkese de bu yolda nasihat ediyordu.

Derdi ki: (İşleyip de bir günahı bilerek,
Sonra uygun olur mu affolmayı beklemek?

Günah, ateş gibidir diye bilen bir insan,
Rabbine, bile bile eder mi günah, isyan?)

Bir gün yine bir gence buyurdu: (Kork Allah’tan.
Her günahı ateş bil, hiç ayrılma takvadan.

Herkesin tadacağı, çare bulamadığı,
Ölüm için, şimdiden iyi yap hazırlığı.

Aksi halde üzülür ve eyvah dersin, fakat,
O gün sana kimseden erişmez bir menfaat.

İyi insan odur ki, takva üzre olur hep.
Süslemiştir o kulu tevazu, hayâ, edep.

Yaptığı günahları düşünür ince ince.
Bunların affı için, tövbe eder gün gece.

Öyle kaplamıştır ki bu günah derdi onu,
Düşünemez gayrinin günah ve kusurunu.

O, devamlı bakarak günah ve kusuruna,
Der ki: (Nasıl çıkarım Allah’ın huzuruna?)

Allah korkusu ile ağlar, inler ve titrer.
Ahiret hesabını, o kendine dert eder.

O, her bir a’zasını, korur günah yapmaktan.
Zira çok korkmaktadır Cehennemde yanmaktan.)

Derdi ki: (Bir insanın, heva ve hevesine,
Uyarak iş yapması, zulümdür kendisine.

İşlediği günahı küçük görse o şayet,
Olamaz onun için bundan büyük felaket.

Kim Allah korkusundan işlerse bugün günah,
Cehenneme atılır ahirette mâzallah.

Ateş deyip geçmeyin, düşünün bunu biraz.
Cehennem ateşine dayanmak mümkün olmaz.

Mümin, iyi öğrenir, önce ilmihalini,
Sonra da buna göre düzeltir her halini.

Eğer günah işlerse, üzülür, kalbi yanar.
Unutmaz o günahı tâ ölünceye kadar.

(Ben Rabbime nasıl da karşı geldim) diyerek,
Pişman olur ve ağlar göz yaşları dökerek.

Çeker ki gün ve gece kendisini hesaba,
Düşmesin ahirette Cehenneme, azaba.

Büyükler buyurur ki, haram, ateş gibidir.
Cehennemin ateşi, hele çok şiddetlidir.

Haram şey konuşursan, ateş yemiş olursun.
Haram yersen, mideni ateşle doldurursun.

Harama uzanırsan, dokunursun ateşe.
Ve ateşe basarsın gidersen haram işe.

Bir harama bakarsan, bilmiş ol ki o dahi,
Yarın bir ateş olup, yakar seni vallahi.)