O zamanlar o yerde, bir kötü kadın vardı.
Fasık kimseler ile, fena işler yapardı.

Tövbe etti ise de o hallere iyice,
Çok tedirgin edildi, ahlaksız kişilerce.

Günah işlememeye azmetmişti o, fakat,
Yine kötü kimseler oldu ona musallat.

Yolda izde, devamlı peşinde dolaştılar.
Eski kötü yoluna çekmeye uğraştılar.

Çaresiz geldi kadın bu mübarek veliye,
Yalvardı: (Lütfen beni bunlardan kurtar!) diye.

Kadınlara mahsus bir yeri vardı dergahın.
Orada ikamete devam etti bu kadın.

Tamamen müstakil bir yer idi ki o oda.
Gece gün, ibadetle meşgul oldu orada.

Lakin boş durmadılar o fitneci kimseler.
Bu mübarek zat ile uğraştılar bu sefer.

Günden güne azıtıp, gittiler ileriye.
Çok çirkin iftiralar attılar bu veliye.

Ve bir gece, dergahın kapısına geldiler.
Bir geyik boynuzunu asıp geri gittiler.

Bu fitne, dalga dalga şehre yayılıyordu.
O ise sabrediyor, karşılık vermiyordu.

Çok geçmeden, şehirde tam bir uyuz illeti,
Çıkarak, kırdı bütün bu fitneci milleti.

Kim bu dedikoduyu söylemiş ve yaymışsa,
Ve her kim dinleyip de, bunlara inanmışsa,

Bu hastalık, sadece onlara geliyordu.
Bundan, diğer insanlar hiç etkilenmiyordu.

Ölüyordu sonunda bu illete tutulan.
Zira bu hastalığa, yoktu bir çare bulan.

Affı ve merhameti çok olan bu veli zat,
Acıdı, şefkat etti onlara yine bizzat.

Girdi bir gün kahveye, tebdil-i kıyafetle.
Oturup, dertlerini dinledi merhametle.

Dedi: (Hasan Sezai, bu uyuz illetinin,
İlacını biliyor, isteyin ondan gidin.)

Ertesi gün cümle halk, ondan ilaç almaya,
Sabahın erkeninde, koştular o dergaha.

O ise, kazıyarak o geyik boynuzundan,
Her birine, bir miktar veriyordu tozundan.

Hakaret maksadıyla kapıya astıkları,
O boynuz ilaç olup, rahatlattı onları.

O tozu kim sürerse bir uyuzlu yaraya,
Allah’ın izni ile kavuşurdu şifaya.

Yaptıkları hatayı bildiler gayet iyi.
Hepsi tövbe ederek, bıraktılar fitneyi.

Sonra, aralarında çok para topladılar.
Dergahın kapısına, bir çeşme yaptırdılar.