Resul-i müctebanın, üçüncü halifesi,
Edep, hayâ timsali, merhamet hazinesi.

Hazret-i Şeyhayn gibi, o dahi nesebinde,
Resul ile birleşir, dördüncü dedesinde.

Lakab-ı şerifleri, (Zinnureyn)dir bu zatın.
Zira iki kızını aldı Resulullahın.

Önce (Rukayye) adlı mübarek kızı ile,
Nikahla şereflenip, damat oldu Resule.

Vefatından sonra da hazret-i Rukayye’nin,
(Ümm-i Gülsüm) kızıyla evlendi o Serverin.

Sonra Ümm-i Gülsüm de, vefat ettiğinde hem,
Üzülüp buyurdu ki, ona Resul-i ekrem:

(Ya Osman, olsa idi bir kızım daha şayet,
Bilmiş ol ki, onu da verirdim sana elbet.)

Hazret-i Osman der ki: İman etmemiş iken,
Şu haberi işittim bir gün Kureyşlilerden.

Dediler ki: (Ya Osman, var mı acep haberin,
Dün, sözünü kesmişler Utbe’ye, Rukayye’nin.)

Üzüldüm, ben ne için istemedim diyerek.
Oradan eve vardım, bunu dert edinerek.

Baktım ki, evimizde, annem ve teyzem vardı.
Arap’tan bir kimseyi, methedip dururlardı.

Dedim ki: (Teyzeciğim, kimi methedersiniz?
Merak ettim doğrusu, kimdir bahsettiğiniz?)

Dedi: (O, tatlı dilli, güler yüzlü biridir.
Bizleri bâtıl yoldan, hidayete erdirir.

Ona vahiy geliyor Allahü teâlâdan.
Git, sen de o Resule tâbi ol, eyle iman.)

Dedim ki: (Teyzeciğim, açıkla o kim ise.)
Dedi ki: (Muhammed bin Abdullah’tır o kimse.)

Daha sonra dedi ki: (Sana, zevce olarak,
Güzel yüzlü, zahide bir kız nasib olacak.

O hanım, senden önce bir erkek görmemiştir.
Eli, bir yabancının eline değmemiştir.

Kızı olsa gerektir o hatun, bu Resulün.
Haydi git, o Resule iman et sen de bugün.)

Çok taaccüp ederek teyzemin sözlerine,
Koştum hemen oradan, Ebu Bekrin evine.

Zira biz, onun ile arkadaştık o zaman.
Evine varır varmaz, bana dedi: (Ya Osman!

Sen akıllı kimsesin, teyzenin sözleri Hak.
Cansız put, ilahlığa hiç olur mu müstehak?)

Sonra, Resulullaha çıkıp gittik o zaman.
O da beni görünce, buyurdu ki: (Ya Osman!

Hak teâlâ, cennete ediyor seni davet.
Ben onun Resulüyüm, sen de eyle icabet.)

Hemen tasdik eyledim Allah’ın Resulünü.
Şehadeti getirip, iman ettim o günü.)